Sermilla Island

Destiny
Ik ontweek Luce' blik en zei niets. Ik wilde niet dat mensen me zo zagen, zo kwetsbaar.

Luce
'Voel jij je ook onbelangrijk, zo normaal en zo kwetsbaar,' vroeg ik zacht.

Destiny
Heel even was het stil. Ik wist dat als ik nu zou praten, dat ze gelijk zou horen dat ik had gejankt. 'Ja,' zei ik zachtjes. Mijn stem was erg hoog.

Luce
Ik voelde een traan over mijn wang rollen en veegde hem snel weg.

Destiny
Het was een tijdje stil. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd om, om te kijken of ze er nog steeds was. Ze was er nog. Ik beet zachtjes op de zijkant van mijn onderlip.

Luce
Ik bleef wezenloos voor me uit staren, zo ver ik kon kijken was er water.

Destiny
Hoe prachtig dit eiland ook was, het was hier veel te stil. Ik zuchtte zachtjes. Ik stond op en liep het water in. Het water voelde redelijk warm aan. Toen het water mijn knieën raakte stond ik stil. Met mijn hand tekende ik een hartje in het water.

Destiny
'Dit is een perfecte plaats voor een shoot,' zei ik.

Luce
'Ja, jammer dat er geen camera's zijn,' zei ik.

Destiny
Ik deed mijn ogen dicht en beeldde in dat er een hele cameraploeg om me heen stond. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. 'Ja, jammer,' zei ik.

Lynn
Ik keek naar Luce en Destiny. Zij waren ook verdrietig, maar ze kenden elkaar al lang. In ieder geval langer dan zij hier was... Zij hadden dus elkaar en ik? Ik had niemand...

Destiny
Ik ging in het water zitten en waste het zand uit mijn haren. Ik besefte me dat mijn haar eigenlijk weer toe was aan een nieuwe verfbeurt. Zachtjes begon ik te zingen.

Lynn
Ik liep verder de zee in. Mijn zijde, lichte jurk wapperde om mij heen. Ik was al tot mijn middel in het water. Het kon me niks schelen dat mijn jurk nat werd. Ik was geen tut.
Toen ik bijna niet meer kon staan, dook ik in het water. Ik hield van zwemmen, maar ik vrolijkte niet op. Wanneer zou ik ooit weer mijn manager terug zien? Mijn enige échte vriend?

Destiny Al zingend huppelde ik door het bos. Ik was op zoek naar dingen voor aan een ketting. Nou ja, een ketting kon je het niet noemen. Het.was.meer een zelfgemaakt frutseltje.

Lynn
Ik kijk om en zie Destiny niet meer. Luce zie ik ook niet meer. Ik loop het bos in. Ik ga maar eens kijken of ik een huisje ofzo kan maken in een boom. Opeens zie ik Destiny mijn kant op lopen.

Destiny
Ik stond op iets scherps. Ik gilde kort. Mijn voet was open. Ik ging op een boomschors zitten en bekeek mijn voet. Ik kneep de snee uit zodat zoveel mogelijk bacteriën eruit gingen. Straks ging het nog ontsteken.

Luce
Ik liep in het bos, hier en daar vond ik vruchten en nam ze mee.

Destiny
Wat moest ik nu doen? Ik kon niet terug lopen. Het prikte ook. Ik besloot maar te wachten tot iemand haar vond. Ik plukte een vrucht van de boom en at het op.

Luce
Na een tijdje te lopen zag ik Destiny zitten, 'hé,' zei ik.

Destiny
'Luce! Ik heb een snee in mijn voet,' zei ik ongerust. 'Hoe kom ik nu weer terug naar het strand.'

Luce
'Bloed het hard ?' vroeg ik in paniek.

Destiny
Ik liet haar de snee zien. Het was ongeveer zeven centimeter breed en redelijk diep. 'Er moet zout water op,' zei ik. 'Dat hebben we dus genoeg. Maar ik moet eerst naar het strand zien te komen.'

Luce
Ik had een schaaltje om, deed het los en bond het om haar voet heen, 'Je kan een beetje op mij steunen en dan hinkel je maar naar het strand,' zei ik serieus.

Destiny
Ik hinkte naar het strand. Daar aangekomen, ging ik vlakbij het water zitten. Ik waste de wond met zeewater, wat niet de beste oplossing was maar ik moest toch iets. Het prikte. 'Heb ik weer, hoor.'

Luce
'Hou die maar,' zei ik en gaf haar mijn schaaltje weer.