Bade- Intruders

Beck.

De zuster hielp me weer in de rolstoel. Ik lag nog in het ziekenhuis. Het ging niet veel beter met me en ze wilde me hier nog eventjes houden. Ze bracht me weer naar Jade's kamer. Jade was nog steeds niet wakker. Er was niemand op bezoek. Ik pakte haar hand vast. Ik slikte even. Ze zag er niet veel beter uit. "Hey Jade" begon ik weer. "Wanneer ga je wakker worden? Ik mis je. Iedereen is al eens langs geweest voor jou. Iedereen maakt zich zorgen" vertelde ik.

Jade.

Ik hoorde een stem, ver weg, en ik kon het niet echt verstaan. Langzaam werd de stem duidelijker en ik kwam langzaam bij bewustzijn. Met mijn ogen nog gesloten, want zo ver bij bewustzijn was ik nog niet, bewoog ik mijn vinger in Beck's hand iets.

Beck.

Voelde ik het nou goed? Haar vinger bewoog in mijn hand. Ik keek op. "Jade? Hoor je me? Wordt je wakker?" vroeg ik. Ik gaf een zacht kneepje in haar hand. "Wordt wakker alsjeblieft" vertelde ik haar.

Jade.

Ik voelde iemand zacht in mijn hand knijpen. De stem was duidelijker. Opnieuw bewoog ik mijn vinger. Ik moest proberen mijn ogen open te krijgen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het duurde even, maar na een paar minuten gingen ze een beetje open. Weer dicht, en weer verder open. Ik knipperde even om te wennen aan het felle licht, de enorme hoofdpijn, en zag Beck zitten.

Beck.

Ik was aan het afwachten en opeens zag ik at Jade's oogleden bewogen. Langzaam zag ik haar wakker worden en ik was zo blij. Hopelijk kwam ze er nu nog goed uit. Ik liet een kleine glimlach zien. "Hee Jade. Eindelijk ben je wakker" zei ik. "Ik ga even op de bel drukken zodat ze dokter kom" zei ik. Ik rolde een beetje vooruit met de rolstoel en drukte op de bel. De dokter en zusters kwamen snel binnengelopen. Ze waren verrast om Jade wakker te zien. Ze deden vlug een paar testjes. Ondertussen hield ik haar hand vast.

Jade.

Ze haalde de tube uit mijn keel. Ik had een droge keel, mijn hoofd deed pijn en het enige wat me kalm hield was dat Beck hier was. Ze testte van alles. 'Hallo Jade, kun je misschien je tenen voor me bewegen?' vroeg de dokter met een glimlach. Ik was hier veelste moe voor, maar toch deed ik het. Langzaam bewoog ik mijn tenen. 'Uitstekend. Kun je misschien je vingers strekken?' Ik keek even naar mijn ene hand. Er zat verband om mijn pols, en allemaal kleine krasjes kris kras over mijn arm. Ze waren al een beetje aan genezen. Hoelang was ik weg? Ik probeerde mijn vingers te strekken, maar dit ging bijna niet. De ander lukte me ook niet. 'Dat kan gebeuren, je moet je hersenen trainen je vingers weer te gebruiken. Maar geen zorgen, de meeste mensen hebben volledige kans op genezing.' zei hij. Ik knikte. De dokter vertelde me wat ik allemaal had, wat nogal een lijstje was. 'We laten jullie nu wel even alleen.' zei hij.

Beck.

Ik hoopte dat het snel beter zou gaan met Jade. De dokter liet ons alleen. Ik keek Jade aan en wreef over haar handpalm. "Je bent een paar dagen weg geweest" zei ik. "Weet je nog wat er gebeurd is?" vroeg ik aan haar. Ik keek naar de wallen onder haar ogen en het verband. Het zag er allemaal een beetje eng uit.

Jade.

Ik knikte even naar hem. Ja, de ruzie. De auto die ineens op ons in reed, en daarna werd ik hier wakker. Mijn hoofd bonkte. Wat zei die dokter nou? Hersenbloeding? Dit kan echt alleen mij overkomen. Ik was moe, zelfs denken kostte moeite. Ik keek even naar Beck, hij zat in een rolstoel en zat onder kleine verwondingen. Ik tilde langzaam mijn hand op en liet deze zacht over mijn voorhoofd glijden. Verband. Ik liet hem weer zakken. Ik ergerde dat ik niet mijn hand kon strekken. Ik sloot even mijn ogen en keek toen weer naar Beck. Ik wou wat zeggen, maar ik wist niet echt wat. We hadden ruzie en ik had voor het ongeluk best wel nare dingen gezegt tegen hem. Ik slikte even, mijn droge keel was pijnlijk en wat gezwollen. Ik haalde even diep adem. 'S..Sorry.' zei ik zacht. Het kwam er moeilijk uit, maar hoorbaar.

Beck.

Ik keek naar hoe ze bewoog en wat ze deed. Ik schudde mijn hoofd. 'Waarom zeg je sorry? Je hoeft voor mij echt geen sorry te zeggen. Ik wil zeggen dat het me spijt. Door mij lig je nu hier" zei ik. Ik beet op mijn lip. "Sorry ook voor de ruzie die ik met je maakte in de auto voor het ongeluk. Je had helemaal gelijk" zei ik tegen haar. Ik kneep zacht in haar hand. "Ik ben heel blij dat je nog leeft" zei ik.

Jade.

Ik probeerde een kneepje terug te geven in zijn hand, maar dat was moeilijker dan ik dacht. Ik glimlachte klein naar hem en sloot mijn ogen weer even. Ik was gewoon echt kapot moe, en het licht deed pijn en maakte mijn hoofdpijn erger. Ik was blij dat hij hier was en me gerust stelde.

Beck.

Ik glimlachte klein terug naar haar. "Wil je wat hebben? Wat drinken of heb je honger?" Vroeg ik aan haar. "Heb je het koud of iets?" Voeg ik aan haar. Ik wilde dat ze zo min mogelijk pijn had.

Jade.

'Water.' zei ik zacht, mijn stem nog een beetje raspend. Beck was zo bezorgd. Iets eten werd hem denk ik nog niet, ik was misselijk en had enorme buikpijn, maar dat kwam vast door dat stuk glas dat verwijderd was, of wat ze dan ook zeiden.

Beck.

Ik knikte. Met de rolstoel rolde me mezelf naar het kleine aanrecht. Ik vilde een glas met water en deed er een rietje ik, zodat Jade makkelijk kon drinken. Ik ging terug naar Jade. "Ik zal je wel even helpen" zei ik. Ik pakte het rietje beet en zette die tegen haar lippen. Zelf hielp ik het glas vast. Ik was bang dat ze het misschien zou laten vallen.

Jade.

Ik nam een paar kleine slokjes. 'Bedankt.' zei ik zacht. Ik keek hem even aan. 'Rolstoel?' vroeg ik toen. Ik was te moe om lange zinnen te gaan vormen, en praten deed pijn.

Beck.

Ik zette het glas op het bijzettafeltje. Ik keek Jade aan en knikte. "Eigenlijk moet ik in bed liggen en rusten, maar omdat ik graag langs jou wil moet ik in een rolstoel, zodat ik mijn ribben niet belast ofzo" vertelde ik haar. Ik pakte haar hand weer vast. Ik had gewoon eventjes contact nodig met haar.

Jade.

Ik knikte even. Ik keek even naar onze handen en zuchtte diep. Alles deed pijn, en ik zou er vast nog tijden last van hebben. Ik slikte even. De deur ging open en James kwam binnen. ´Ohmygod, Jade, je bent wakker!´ zei hij en liep naar mijn andere kant. ´Laat me nooit meer zo schrikken.´ ik grijnsde even klein. ´Hee.´ zei ik zacht tegen hem.

Beck.

James kwam binnengelopen, helemaal verast. Ik beet op mijn lip en liet haar hand los. Nog steeds bang dat iemand erachter zou komen. Ik ging hun nu ook echt niet alleen laten. Ik wilde ook gewoon bij Jade zijn.

Jade.

James pakte mijn hand vast. 'Gaat het? Heb je veel pijn?' vroeg hij. 'Gaat.' loog ik en slikte even. Ik keek even kort naar Beck en toen weer naar James. James boog zich naar me toe en drukte zijn lippen zacht op die van mij. Damn, dit voelde niet fijn nu Beck erbij was. 'Pff - ik dacht dat je dood ging.' zei hij zacht toen hij me weer aankeek. 'Ik leef nog.' zei ik zacht.

Beck.

Ik slikte en keek naar de grond. Moest dit voor mijn ogen? Ik liet ze maar ff praten. James keek naar mij. "Ik wil jou niet meer zien bij haar. Jij zorgt alleen maar ongelukken" begon hij. Ik keek hem aan. "Dan hen jij echt pech want ik ga niet weg" zei ik.

Jade.

Ik keek even naar James. 'James, stop.' zei ik en probeerde wat rechterop te gaan zitten. Ik slikte. 'Ik wil niet dat je zo tegen hem praat.' zei ik en hoestte even, ugh, mijn keel deed zo'n pijn. Ik was net wakker en ze maakte ruzie. Was dat de afgelopen dagen toen ik out was ook zo?

Beck.

Ik keek naar Jade die James tegen sprak. James wierp mij een blik toe, maar hield wel zijn mond. Ik merkte dat ze hoesten. Ik pakte het glas weer. "Moet je iets drinken?" Vroeg ik zacht aan haar.

Jade.

Ik knikte. Ik nam het rietje weer in mijn mond en nam wat slokken. 'Ze kan toch zelf dat glas ook wel vast pakken?' vroeg James geïrriteerd. Ik beet op mijn lip. 'Nee.' zei ik. Ik voelde me net een klein kind zo.

Beck.

Ik hielp haar en zette het glas terug. Ik keek James aan. "Ze kan haar vingers niet goed strekken, maar dat komt nog wel terug" zei ik. Ik keek Jade An. "Je gaat er weet helemaal bovenop komen" zei ik. Ze had dit overleefd, wat al erg spannend was.

Jade.

Ik glimlachte klein naar hem. Het was lief van hem. James wreef even over mijn hand. 'Wanneer mag je naar huis toe?' vroeg James toen. 'Geen idee. Ik denk dat ik nog wel een tijdje moet blijven.' zei ik zachtjes tegen hem en beet op mijn lip.

Beck.

Ik grijnsde klein terug naar haar. Ik keek eventjes naar James. Hij was lief en goed voor Jade, maar toch moch ik hem niet helemaal. "Het is niet erg om hier nog een tijdje te blijven. Ze kunnen hier goed voor je zorgen en ze moeten je eventjes jn de gaten houden nu" zei ik.