Orpg, Beck en Jade

Jade.

Ik liet het maar gaan, beter nu dan alles weer gaan op kropen zoals ik altijd al deed. Ik had enorme hoofdpijn en ik voelde gewoon slecht. Beck probeerde me dan wel te troosten, het had weinig zin.

Beck.

Ik nam diep adem en beet op mijn lip. Ik wist njet hier ik haat beter moest troosten. "Ik wil het liefst bij je komen liggen en je troosten, alleen ik denk dat dat niet zo'n goed idee is" zei ik zacht. Aangezien ze onder de blauwe plekken en wonden zat. Ik grijnsde kleinn naar haar. Ze moest weten dat het wel weer goed zou komen.

Jade.

Ik probeerde terug te grijnzen, maar het lukte niet. Ik veegde mijn tranen weg en zuchtte diep. Dit kon echt alleen mij weer overkomen. Kreeg ik ooit een normaal leven? Ik keek even naar Beck, en toen weer naar mijn handen. Ugh.

Beck.

Ik beet op mijn lip en keek naar haar handen. Man, hoe ging ze hoer over heen komen? Ze was verkracht en mishandeld gewoon. En dat is gebeurd bij mijn Jade. Ik haalde een hand door mijn haar heen. "Probeer anders te slapen. Ik blijf hier bij je" zei ik zacht.

Jade.

Ik knikte kort en ging voorzichtig liggen. Het was fijn dat hij hier was, het ontspande me een beetje. Ik sloot mijn ogen en probeerde in slaap te komen. Na een tijdje viel ik in een wat onrustige slaap.

Beck.

Ik bleef kijken tot ze in slaap viel. Ik zuchtte diep. Ik pakte mijn mobiel. Het was half 12. Zou Andre nog op zijn? Ik liep naar de gang om Jade niet te storen. Ik moest gewoon aan iemand vertellen wat er was. En Andre en Jade mochte elkaar okk graag. Ik belde hem op en hij nam al snel op. "Hey, ik heb je toch niet wakker gebeld?" Vroeg ik. "Nee, maar wat is er" zei hij. "Jade ligt in het ziekenhuis" zei ik zacht. "Nee, niet weer. Verdomme man" zei hij. Ik slikte. "Ze is aangevallen op straat. Ze is verkracht Andre" zei ik zacht. Het uitspreken was moeilijk. "Nee, shit man. Gaat het met haar?" Vroeg hij bezorgd. "Nee, ze huilt alleen maar en zegt niks. Nu slaapt ze" zei ik. "En hoe gaat het met jou?" Vroeg hij. "Ik weet het niet. Klote?" Zei ik zacht. "Wil je dat ik kom?" Vroeg Andre. "Nee, ik ga zo ook proberen te slapen. Kom morgen anders maar" zei ik. "Is goed. Tot morgen" zei hij. We hingen op en ik zuchtte diep. Verdomme.

Jade.

Ik werd s'nachts een paar keer wakker, en proberende verder te slapen. Als ik sliep, kon ik het vergeten, ookal waren de nachtmerries niet minder erg. Rond zes uur s'ochtends besloot ik maar dat het niks werd en bleef wakker naar het plafond staren.

Beck.

Nadat ik had gebeld met Andre, liep ik terug de kamer in. Ik ging zitten op de stoel en sloot mijn ogen. Ik zuchtte diep en viel snel in slaap. De stoel lag niet heel comfortabel, maar ja ik moest het er maar mee doen. Ik werd 's ochtends rustig wakker. Ik keek op en zag dat Jade ook al wakker was. Ik gaapte. "Hee" zei ik zacht. Ik haalde een hand door mijn nu warrige haar.

Jade.

Ik keek op toen ik Beck hoorde. 'Hee.' zei ik zachtjes tegen hem. Ik vond het fijn dat hij de hele nacht hier was gebleven. Dan had ik tenminste iets vertrouwd in deze kamer. Ik ging voorzichtig wat rechterop zitten.

Beck.

Ik grijnsde klein. "Hoe heb je geslapen en hoe voel je je?" vroeg ik rustig aan haar. Ik kwam wat overeind en keek haar aan.

Jade.

Ik slikte, 'Kut en kutter.' zei ik en keek weer van hem weg. Ik kon maar net zo goed eerlijk tegen hem zijn, als ik nu sarcastisch ging doen kwam ik ook niet veel verder.

Beck.

"Ja, dat snap ik" zei ik zacht. "Stomme vraag, sorry" zei ik zacht. Ik beet op mijn lip en keek naar mijn schoenen. "Ik heb Andre gebeld. Ik denk dat hij straks langs komt" zei ik. Ik keek haar weer aan.

Jade.

Ik keek hem aan. 'Je hebt het hem verteld?' vroeg ik. Ik wist niet of ik boos moest worden - ik had er toch niet de energie voor. Ik zuchtte. Ik had geen zin in ongemakkelijke situaties.

Beck.

Ik knikte. "Ja, sorry daarvoor. Ik moest het gewoon aan iemand kwijt" zei ik zacht. Ik slikte. "En ik dacht dat je het niet zo erg zou vinden als hij hier zou zijn. Je kan het toch met hem vinden? En hij is niet irritant zoals Cat" zei ik rustig. Ik keek haar voorzichtig aan.

Jade.

Ik frunnikte wat aan de dekens. Beck bedoelde het goed, dat wist ik wel. ''T is goed.' Zei ik zacht. Een zuster kwam binnen. 'Goeie morgen.' Zei ze en glimlachte klein naar me. 'Ik kom even de wond verzorgen. Is dat goed?' Vroeg ze en ik knikte. Toen ze mijn zij aanraakte liep er een rilling over me heen. Mijn armen vond ik wel oké, maar dit was gewoon niet fijn. Ik beet op mijn lip en probeerde rustig adem te halen.

Beck.

Ik keek naar Jade, terwijl haar wond werd verzorgd. Het was heftig om haar zo te zien. Ik keek naar mijn schoenen en zuchtte diep. Waarom moest dit precies haar overkomen? "Krijg Jade hier zelf ontbijt?" vroeg ik aan de verpleegster. "Ja, dat komen we zo brengen. U kunt wat halen in de winkel beneden" zei ze. Ik knikte. "Oke"

Jade.

Ze ruimde alles op en liet ons met rust. Ik zuchtte en trok dedeken weer over me heen, wat een veilig gevoel gaf. Ik keek even naar Beck en beet op mijn wang, ugh.

Beck.

Ik keek naar Jade. "Wil je wat tv kijken?" Vroeg ik. Ik drukte de tv aan en legde de afstandsbediening op haar schoot. "Heb je honger? Anders haal ik alvast wel wat eten beneden" zei ik erachter aan. Ik wilde dat Jade zich beter ging voelen.

Jade.

Ik haalde mijn schouders een beetje op. 'Ik heb geen honger.' Zei ik rustig en beet op mijn lip. Ik zette de TV aan en zapte een beetje, opzoek naar wat leuks.

Beck.

Ik knikte. "Oke" zei ik. Ik ging weer rustig zitten en bleef naar Jade kijken. Die blauwe plekken in haar hals en armen, vreselijk. Wat moest ik denken of vinden? Ik wist het allemaal niet. Verdomme. Langzaam werden mijn ogen waterig. Ik ging niet huilen. Dat kon ik niet maken hier voor Jade.

Jade.

Ik probeerde mezelf comfortabel te maken, maar dat ging moeilijk als elke beweging die ik deed pijnlijk was. Ik wou naar huis. Ik haatte ziekenhuizen en ik wou gewoon op een plek zijn die ik kende.

Beck.

De deur hoorde ik open gaan en Andre liep langzaam naar binnen. "Hee" zei hij rustig. Hij legde even zijm hand oo mijn schouder en kwam toen bij Jade staan. Ik zag hem kijken naar haar armen en hals. Hij was geschrokken. "Hoe gaat het met je pijn?" Vroeg hij rustig.

Jade.

Ik keek op toen Andre binnenkwam. 'Kon beter.' Zei ik rustig als antwoord op zijn vraag. Hij pakte een stoel erbij en ging zitten. Ik beet op mijn lip.

Beck.

"Als je dit te veel vindt moet je het zeggen he Jade" zei ik. Ik keek naar Andre. "Ja, en als je je niet fijn voelt als ik er ben dan ga ik gewoon weer" zei hij rustig. Ik keek Jade aan. Ik beet op mijn lip. IK kon echt niks doen he om haar beter te laten voelen?

Jade.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, 't is prima.' Zei ik. Beck vond het waarschijnlijk fijn dat hij hier was, en ik was niet echt bepaald spraakzaam, dus ik vond het wel oke. 'Wanneer mag je weg?' Vroeg andre rustig. Ik haalde mijn schouders op. 'Geen idee eigenlijk. 'K hoop snel.' Zei ik zacht.