orpg beck & jade

Beck.

Het was fijn. Ik keek haar aan toen ze stopte. Ik beet op mijn lip. En nu? Eventjes voelde ik me ongemakkelijk. "Dit is de eerste keer dat een meisje me zoent terwijl ze nutcher is" zei ik met een glimlach. Ik brak zo mijn ongemakkelijk gevoel. Ik wreef met mijn duim over haar wang en daarna zacht over haar mooie volle lippen.

Jade.

Ik grijnsde even kort. "Ik ben high van de pijnmedicatie." zei ik. "Maar ik meende het wel." zei ik daarna met een kleine glimlach terug. Ik was opgelucht dat hij me terugzoende, dat maakte alles zoveel makkelijker.

Beck.

Ik begon te lachen. "Oke Oke" zei ik. Ik pakte haar hand weer vast. "Ik meende het ook" zei ik zacht. Ik had echt niet gedacht dat ik me nog zo fijn kon voelen bij iemand.

Jade.

Ik glimlachte klein en keek weer eventjes naar onze handen. "Dus dit is nu een ding? Wij?" vroeg ik en keek hem opnieuw aan. Wat neergeschoten worden wel niet met je kon doen, dacht ik bij mezelf. Ik had nooit gedacht dat iemand als Beck überhaupt voor me zou vallen.

Beck.

Ik keek net als Jade kort naar onze handen. Ik moest eventjes nadenken over haar vraag. God, ik had dit nooit gehad. Ik keek op naar Jade. "Alleen als jij zeker weet dat je dit wilt...met mij" zei ik zacht. Ik kneep zacht in haar hand.

Jade.

Ik knikte. "Ja. Maar ook alleen als jij het zeker weet dat je het wilt met mij." zei ik zacht tegen hem. Ik bedoel, we waren allebei twee mensen die nogal veel hadden meegemaakt en ik was er bijna zeker van dat ons verleden ons nog niet met rust ging laten, maar dat had ik wel voor hem over.

Beck.

Ik knikte ook. "Ja, ik wil het proberen" zei ik zacht. Ik wreef zacht over haar hand. Ging ik dit echt doen? Ja, dit had ik wel nodig misschien. Ik glimlachte klein naar Jade. Het was wel apart. We waren nu blij, maar Jade lag wel in een ziekenhuisbed.

Jade.

Ik knikte. "Okay." Zei ik en glimlachte klein, hoewel ik er best bang was. Ik bedoel, ik had nooit echt een gezonde relatie gehad. Ik was bang dat het nog een keer ging gebeuren, dat Beck ineens omsloeg, of dat hij besloot me toch niet leuk te vinden. Ik had niet echt de tijd er over na te denken, want ineens hoorde ik mijn moeder. "Jade! Oh lieverd, je bent wakker!" Ik keek op en liet Beck's hand los. Ze kwam naar me toe gelopen. "Oh Jade, meisje toch" zei ze en gaf me een kus op mijn voorhoofd, tot mijn grote ergenis. Mijn vader kwam erachter aan. "Au, fuck." Zei ik toen mijn moeder net iets teveel op me leunde. "Sorry! Gaat het? Je bent je natuurlijk kapot geschrokken. Je hebt zoveel geluk gehad!" Zei ze. "Pas alsjeblieft op, ik heb fucking pijn." Zei ik zacht.

Beck.

Ik keek naar Jade's ouders die binnen kwamen gestormt. Ik ging terug in de stoel zitten en legde mijn handen op mijn schoot. Ik nam aan dat Jade niks over mij verteld had en dat ze er nu ook niet op zaten te wachten om te horen dat ze nu een vriend had. "Oh sorry liefje. Pap en ik hebben wat spulletjes voor je gehaald. Ik neem aan dat je hier nog even moet blijven" zei ze. Ik keek op. Haar vader was mij aan het bekijken, wat me echt ongemakkelijk maakte.

Jade.

"Dankje." Zei ik tegen haar. Mijn vader was Beck aan het bekijken en uiteindelijk keek hij weer naar mij. "Gaat het een beetje? Welke idioot loopt er nou zomaar te schieten in de stad." Vroeg hij. Hij moest is weten. De dokter kwam binnen. Het werd hier verdomme steeds drukker. "Ah, mevrouw West. Goed om u weer bij ons te zien." Zei hij en nam even de vitale functies op. "Op een schaal van 1 tot 10, hoe erg is je pijn?" Vroeg hij. "Een 8?" Zei ik vaag. In ieder geval pijnlijk. "We hebben de kogel eruit gehaald en het is de bedoeling dat je rustig aan doet. Je hebt geluk gehad, maar het moet tijd hebben om te genezen. We zouden je graag nog een paar dagen hierhouden." Zei hij en ik knikte, waarna hij ons weer met rust liet. "Oh, Jade." Zei mijn moeder weer. Ik keek even naar Beck en toen weer naar mijn moeder. "Mam, ik ben moe.." zei ik zacht.

Beck.

Ik luisterde naar wat er allemaal werd verteld. Ik keek op naar Jade toen ze zei dat ze moe was. Ik stond op en keek haar ouders aan. "Ik denk dat we haar alleen moeten laten, zodat ze kan slapen. Ze heeft rust nodig en wij hellen haar njet" zei ik eerlijk. Ik keek eventjes naar Jade.

Jade.

Ik keek Beck aan. Thank god dat hij me snapte. Mijn ouders keken even onverschillig naar Beck en knikte toen maar. "Ja. We komen morgen weer." Zeiden mijn ouders en ze gaven een kus op mijn voorhoofd. Ik keek even naar Beck. "Kun je misschien in de morgen Cat en Andre en Tori inlichten? Voor ze het van iemand anders horen.." vroeg ik.

Beck.

Ik knikte. "Ja dat zal ik doen" zei ik. Ik keek naar haar ouders die op mij wachtte. Ik keek terug naar Jade en liet mijn hand zacht langs haar arm glijden. "Welterusten. Probeer je te ontspannen en ik kom morgen langs" zei ik met een geruststellende glimlach. Daarna liep ik de kamer uit.

Jade.

Ik knikte en keek hoe iedereen de kamer uitliep. Eindelijk alleen. Ontspannen ging hem toch niet worden, ik had teveel aan me hoofd. Ik sloot mijn ogen en zuchtte. Ik probeerde alles van vandaag te verwerken, maar ik was nog zo in shock dat ik was neergeschoten en dat ik Beck en ik nu een relatie hadden.

Beck.

Ik liep het ziekenhuis uit en kwam er achter dat ik geen auto had om naar huis te rijden. De stad was niet te ver weg van het ziekenhuis. Ik begon dus maar met lopen. Het was inmiddels vroeg in de ochtend nu. Onderweg belde ik André op. Ik vertelde hem wat er was gebeurd en dat ze s middags misschien wel langs konden komen, nodig Jade geslapen had. Ik had ook gevraagd of hij het tegen Cat en Tori wilde vertellen. Ik had geen zin in huilende meiden. Ik kwam aan bij de parkeerplaats waar Jade uren geleden nog was neergeschoten. Alles was opgeruimd en er was niks meer van te zien. Snel stapte ik in mijn auto en reed ik naar huis. Thuis kroop ik meteen mijn bed in. Ik was kapot en viel snel ik slaap.

Jade.

Toen ik de wakker werd, ergens tegen de middag aan, was ik nogsteeds moe. Ik was tussendoor vaak wakker geweest, meestal door een nachtmerrie dat ik weer werd neergeschoten, of dat Beck geraakt was. Of dat Tony ineens voor me stond. Echt lekker geslapen had ik niet. Ik had nogsteeds enorme pijn ondanks de medicatie. De zuster kwam even langs om de wond te verzorgen, en dat was ook voor het eerst dat ik hem zag. Waarschijnlijk werd het een litteken. Er was eten, maar ik kreeg echt geen hap door mijn keel. Pff.

Beck.

Ik werd in de middag weer wakker. Ik begon met een douche, wat eten en wat koffie. Ik had goed geslapen, omdat ik zo vreselijk moe was, maar mijn hoofd stond alleen maar bij Jade. Ik wilde haar eigenlijk zo snel mogelijk weer zien. Ik stapte in de auto en reed naar het ziekenhuis. Ik kwam daar aan en liep weer naar Jade's kamer toe. Ik zag dat ze wakker was. "Hee, hoe voel je je? Heb je een beetje geslapen?" Vroeg ik. Ik ging op de stoel zitten en pakte haar hand vast.

Jade.

Ik keek op toen Beck binnenkwam en glimlachte klein naar hem. "Hee." zei ik zacht. "Kut. Het doet echt pijn en ik heb gewoon nauwelijks geslapen" zei ik zacht tegen hem. Ik keek even naar onze handen. Ik moest nog even wennen aan dit, aan ons. Dat we een relatie hadden. Maargoed, ik moest me vooral op mijn herstel focussen. Ik wou hier zo snel mogelijk weg.

Beck.

Ik knikte. "Ik vind het echt erg voor je Jade om dit te horen" zei ik. Ik beet op mijn lip. Ik keek naar de ziekenhuis pyjama die ze aanhad. De wond kon ik zeker niet zien en die zat waarschijnlijk in verband. Ik keek Jade weer aan. "Ik heb trouwens André gebeld. Hij zou cat en tori inlichten" zei ik.

Jade.

Ik haalde mijn schouders op. "Komt wel goed." zei ik en zuchtte. Ik keek hem even aan. "Die krijgen natuurlijk ook een hartaanval als ze het horen." zei ik zacht. Ik was zo gefrustreerd dat ik zo moe was, maar dat kwam waarschijnlijk gewoon omdat ik zoveel bloed kwijt was geraakt en niet kon slapen. "Hoe is het met jou?" vroeg ik toen. Hij was immers degene die het zag gebeuren.

Beck.

Ik keek haar aan. "Ja en daar had ik niet zo zin in" zei ik eerlijk. Ik trok langzaam mijn hand terug en zuchtte zachtjes. Waarom vroeg ze hoe ik me voelde? Ik lag verdomme niet in dat bed. "Goed, aangezien ik niet in het ziekenhuis lig" zei ik. Eerlijk gezegd kon ik het beeld dat ze voor me op de grond viel niet wissen.

Jade.

Ik keek hoe hij zijn hand wegtrok. Was dat nou echt zo'n rare vraag? Ik besloot het maar te negeren. Whatever. De zuster kwam langs met de medicijnen en hoopte dat de pijn weer minder werd. Het was gewoon de hele tijd aanwezig. Ik zuchtte zachtjes en keek weer naar Beck.

Beck.

Ik keek hoe de zuster kwam en daarna weer weg ging. Ik keek Jade aan. Ik tikte een beetje nerveus tegen mijn been. "Ik zie je gewoon elke keer voor mijn ogen weer op de grond vallen. Al dat bloed wat op de grond lag. Hoe jou lichaam in shock was. Het was vreselijk, maar alsnog ik ben nergens pijn" zei ik zacht. Ik beet op mijn lip en bleef haar aankijken.

Jade

Ik keek hem weer aan en pakte zijn hand weer vast. Het was vast vreselijk om te zien, ik was al blij dat ik me de pijn niet meer kon herinneren, zo vreselijk was het voor mij, ik blokkeerde het gewoon. Maar hij kon het nog wel herinneren, hoe het eruit zag. "Ik leef nog. " zei ik zacht. Ik kneep zachtjes in zijn hand.

Beck.

Ik knikte en kneep zacht ik haar hand. Ik voelde meteen weer allemaal emoties opkomen. Ik voelde me laatste dag net zo'n hormonale tiener. Ik keek naar Jade's blauwe ogen. "Ja" zei ik zacht.