orpg beck & jade

Jade.

Ik voelde hoe iemand mijn hand vastpakte. Dat kon maar een iemand zijn. Beck. Het duurde even, maar na een tijd kwam ik eindelijk bij en opende ik heel langzaam mijn ogen. Het was licht in de kamer, en de lampen deden pijn aan mijn ogen. Was ik in het ziekenhuis? Ik had enorme pijn aan mijn buik en ik was zo, zo moe. Ik keek even opzij en zag Beck zitten, die mijn hand vasthield. Ik haalde even diep adem, wat pijn deed. "Beck" zei ik zacht. Ik was niet dood. Ik leefde nog.

Beck.

Al heel snel kwam Jade langzaam bij. Ik bleef naar haar ogenleden kijken tot ze open gingen. Zacht fluisterde ze mijn naam. God, wat was ik opgelucht. "Hee" zei ik zacht. "God, wat was ik bang dat je niet wakker zou worden" fluisterde ik. Ik wreef met mijn vrije hand over haar arm heen. Ze was hier, naast mij, levend.

Jade.

Hoelang was ik ingodsnaam bewusteloos geweest? Ik probeerde naar hem te glimlachen. "Ik ben er nog." zei ik zacht tegen hem. Ik keek even naar mijn andere arm, waar een infuus in zat, en naar al de apparatuur waar ik aan vast zat. Ik probeerde me te herinneren wat er gebeurd was, het was allemaal een grote waas. Ik weet dat ik neergeschoten was, en dat ik Beck's hand pakte, maar dat was het. Ik probeerde wat te verliggen, maar de pijn was te erg en ik kreunde even. Fuck man. Ik zuchtte diep en keek weer naar Beck. Hij was hier ook al die tijd gebleven, want er zat nog wat bloed op zijn mouwen en broek. Mijn bloed. Best een rare gedachte.

Beck.

Ik knikte. "Ja gelukkig" zei ik zacht. Ik zuchtte zachtjes en bleef haar bekijken. Elke kreun en steun had ik door. Ze verging hier zo wat van de pijn. Er kwam een zuster naar Jade toe. "Kunnen jullie haar geen morphine geven?" Vroeg ik. "Ja dat kunnen we wel doen" zei ze terwijl ze dat ging regelen. Ik keek Jade weer aan. "De kogel heeft geen organen geraakt. Je hebt best geluk gehad. Je bent allen veel bloed verloren, maar dat komt wel goed" zei ik rustig. Ik kneep zacht in haar hand.

Jade

Ik knikte. Gelukkig maar. Straks was er wel wat geraakt, dan was ik verder van huis. De zuster kwam terug en terwijl ze bezig was keek ze ons even aan. "Ik zou hem maar in de buurt houden, hij heeft je leven gered." Zei ze en glimlachte klein voordat ze weer wegliep. Ik keek even naar Beck en kneep zachtjes terug in zijn hand. "Dankje." Zei ik zacht. Altijd ik met die stomme dankjewels.

Beck

Ik keek hoe de zuster bezig was bij Jade en hoorde wat ze zei. Ik keek even naar de grond. Tuurlijk had ik haar geholpen. En ik was ook bang dat als ze alleen was geweest, ze was doodgebloed. Ik keek Jade aan toen ze in mijn hand kneep. Ze was lief, maar het was vanzelfsprekend dat ik haar had geholpen. "Heb je veel pijn?" Vroeg ik aan haar. Ik probeerde niet te veel op alle geluiden en piepjes te letten, die waren er namelijk genoeg hier zo.

Jade.

Ik beet op mijn lip. Ik verging van de pijn, maar het was minder erg dan toen ik op de grond lag dood te bloeden. Ik knikte maar gewoon. "Heb je - Heb je gezien wie het gedaan heeft?" vroeg ik. Ik was niet dom, ik wist heus wel dat dit een gerichte actie was geweest en niet pure toeval dat ik geraakt was.

Beck.

Ik slikte even. Natuurlijk had ze super veel pijn. Ik schudde mijn hoofd toen ze een vraag stelde. "Nee, sorry Jade. Ik heb niks gezien. Ik heb de politie wel verteld dat ik denk dat het iemand is die Tony heeft aangestuurd. Dat leek me het meest logische. Hopelijk ben je het er mee eens" zei ik rustig.

Jade.

Ik knikte. Fuck. Ik keek naar het plafond. "Ik wist het. Ik wist dat ik niet zomaar van hem af kon zijn." zei ik. Godverdomme. Had ik nou maar nooit Beck aangifte laten doen en was ik maar gewoon bij Tony gebleven, lag ik hier niet half dood. Dit was allemaal mijn eigen schuld.

Beck.

Ik schoof naar voor in mijn stoel en ik pakte met beide handen haar hand goed beet. "Tuurlijk Jade kon je er niet helemaal van af zijn. Tony heeft veel vrienden en al die klanten van hem kennen jou. Tuurlijk kom je die tegen. Hoe kut dat ook is. Maar hij is niet meer de baas over je" zei ik. Vanaf nu moest ik altijd bij Jade zijn als we buiten huis waren. Stel ze was alleen en ze werd neergeschoten?

Jade.

Ik keek even naar onze handen en vervolgens naar Beck, en ik voelde hoe er tranen opkwamen. God, wat haatte ik huilen, maar ik was nu gewoon zo bang en ik had zo'n pijn dat het me niet eens boeide. "Wat nou als ze doorgaan tot ik dood ben? Of - of ze ontvoeren me of weet ik waar ze in toe instaat zijn." zei ik zacht. Ik kon niet geloven dat ik echt was neergeschoten. Hoe kon het ingodsnaam zover komen?

Beck.

Ik friemelde aan haar haren en legde daarna mijn hand tegen haar wang. Ik keek haar aan in haar blauwe ogen. "De politie is er mee bezig Jade. Ze denken misschien wel dat je dood ben en laten ze je met rust. Ik ben bij je. Zolang ik bij je blijf ben je ook veilig" zei ik. God, wat haatte ik deze situatie.

Jade.

Ik keek hem terug aan en ontspande weer een beetje. Ik knikte. Ik wist echt niet wat ik zonder Beck moest, hij bleef maar elke keer mijn leven redden. Elke keer maar weer. Ik veegde met mijn nu vrije hand mijn tranen weg en zuchtte diep.

Beck.

Ik zag dat ze langzaam weer ontspande. Ik vond het vreselijk door haar. Als ik zou kunnen ruilen dat ik hier zou liggen, dan had ik dat al lang gedaan. Ik had gewoon zo het gevoel dat ik haar voor alles en iedereen moest beschermen. Ik tilde haar hand op en ik drukte een kus tegen haar hand palm. "Niet meer dood neervallen voor me ogen Oke?" Vroeg ik met een kleine grijns, ookal was ik bloed serieus.

Jade.

Ik glimlachte klein en keek hoe Beck voorzichtig mijn handpalm kuste. Ik knikte. "Ik zal m'n best doen." zei ik tegen hem. Ik keek hem weer aan. Hij was zo lief voor me en elke keer werd hij steeds meer open naar me, wat gewoon een fijn gevoel was. Nu ik goed keek merkte ik op dat zijn ogen ook rood waren. "Heb je gehuild?" vroeg ik zacht. Wat natuurlijk een domme vraag was, wie huilt er nou niet als er iemand voor je ogen wordt neergeknald en doodbloed?

Beck.

Ik glimlachte klein. "Doe dat maar" zei ik. Jade bleef me een tijdje aan staren. Toen ging haar mond open om iets te vragen. Ik slikte even, maar knikte toch zacht mijn hoofd. "Ik ben niet zo stoer" zei ik zacht. Ik kneep zacht in haar hand. "Ik dacht echt dat je dood ging toen je daar op straat lag en je bloed maar bleef stromen" zei ik zacht.

Jade.

Ik kon me het vaag herinneren, hoe hij boven me hing toen ik daar lag op de grond, wat hij zei. "Je zei dat je me niet kon verliezen." zei ik zacht en kneep zacht terug in zijn hand, en wou eigenwijs weer gaan bewegen, waardoor er een pijnscheut door mijn lichaam ging.

Beck.

Ik dacht even na op wat voor antwoord ik haar moest geven. Toen greeg ze opeens flinke pijn. "Sshh.. niet bewegen" zei ik zacht. Ik beet op mijn lip. "Maar ja dat klopt. Dat zei ik" zei ik zachtjes. "ik heb het gevoel dat iedereen om wie ik geef weg gaan" mompelde ik zachtjes.

Jade.

Ik keek hem aan. "Ik ga niet weg. Dat beloof ik." zei ik zacht. Beck gaf wat om me. Ik slikte. Ik bleef weer stil liggen, en voelde ondertussen de morfine beginnen in te werken. Ik zuchtte diep.

Beck.

Ik knikte. "Misschien moet je me daar soms even aan helpen herinneren" zei ik met een kleine glimlach. Ik zuchtte zachtjes. Ik kon het gevoel wat ik voelde in mijn buik niet meer negeren. Ik vond haar leuk, hopelijk had ze het door en hoefde ik er niet over te praten.

Jade.

Ik keek hem aan. Nu hij hier zo zat, bezorgd en alles. Ik kon het niet helpen dan hem leuk te vinden. En hij wou mij niet verliezen, was dat hetzelfde? Heel even was het stil tussen ons. "Beck?" zei ik toen zacht. "Kom is dichterbij." zei ik. Ik had het gevoel dat als ik nu niet, alweer, de eerste stap zetten, we voor eeuwig om elkaar heen bleven draaien, of misschien was het de morfine die praatte. En als hij dan toch niet hetzelfde voelde.. tja.

Beck.

Ik keek haar even aan. Ik snapte niet zo goed wat ze bedoelde, maar ik deed wat ze vroeg. Ik zette de stoel nog dichterbij en leunde een keek haar aan. "Wat is er?" Vroeg ik zacht.

Jade.

Ik keek even hoe hij dichterbij ging zitten. Oke, hij kon nog altijd gillend wegrennen als het nodig was. Ik tilde mijn hand op, en probeerde me niet te ergeren aan het infuus en de draden die eraan zaten, en legde die op Beck's wang, en boog me naar hem toe, en drukte vlug mijn lippen op die van hem. Verschillende gedachten gingen door mijn hoofd. Dit was echt weer zo'n typische Jade actie.

Beck.

Uiteindelijk had ik door wat ze deed en ik stopte haar ook niet. Ik voelde me om mijn gemak bij haar. Ze beoordeelde me niet en ik kon mezelf zijn. Ik voelde haar hand op mijn wang en daarna haar zachte lippen. Zacht drukte ik mijn lippen op die van haar. Ik legde mijn hand in haar hals. Ik ging ondertussen op de rand van het bed zitten en leunde voorover. Ik legde Jade's hoofd terug op het kussen, zo hoefde ze geen moeite te doen. Zachtjes kuste ik haar en het voelde echt goed. Nog nooit had ik zo met een meisje gezoend. Nu pas kwam ik er achter dat het ook fijn kon zijn.

Jade.

Natuurlijk ging ik uit van het ergste en verwachtte ik dezelfde reactie als de vorige keer, maar tot mijn verbazing zoende hij terug. Het was anders dan met Tony. Bij Tony ging alles snel en hard en ruig, maar bij Beck ging alles zo voorzichtig en zacht. Ik wou zo eeuwen doorgaan, maar merkte al snel dat ik er enorm uitgeput van raakte, dus moest ik wel stoppen. Langzaam stopte ik en keek ik hem weer aan.