orpg beck & jade

Jade.

Ik knikte. "Ja, vind ik prima zo. Wil je mee naar echo's? Ik heb er over paar weken weer een.." zei ik tegen hem. Misschien kon hij dan ook een beetje een band opbouwen. Ik had ook geen zin om weer elke dag met Beck opgescheept te zitten, dus rustig opbouwen leek mij veel beter.

Beck.

"Umh ja, ik ga dan wel mee. Als jij je er Oke bij voelt dan" zei ik. Ik haalde een hand door mijn haar en keek kort naar haar buik. "Beloof wel alsjeblieft dat je niet alleen ga zitten wezen en verdrietig in je bed ga liggen. Als er iets is moet je me echt bellen en anders Cat ofzo, maar ga dingen niet voor jezelf houden, daar wordt ke niet gelukkig van" zei ik rustig.

Jade.

Ik knikte. "Beloofd." zei ik zacht tegen hem en keek hem even aan. Het voelde alsof er een last van mijn schouders af was nu ik met Beck had gepraat en we een beetje de goede kant op gingen. Dat was al een zorg minder.

Beck.

"Oke, goed zo" zei ik zacht. Ik zuchtte diep en keek terug naar de grond. Ik voelde me opgelucht dat ik bij mijn vader weg was, aangezien hij door ging met me mishandelen, zoals hij vroeger deed, maar hier was ook veel spanning. Gelukkig kon ik Jade nu weer zie.

Ts
Jade

Het was een week of twee later en ik zat beneden op de bank, ik was de hele avond alleen thuis en verveelde me de pleuris. Het was druk op school en ik had al de hele dag buikpijn, wat ik maar negeerde. Dat was vast normaal. Beck en ik waren niet echt veel aan het praten. Hoi in de gang, soms zaten we met de hele groep bij elkaar in de pauze omdat Tori dat zo graag wou, maar echt praten deden we niet. Ik zuchtte even diep en voelde de pijn steeds erger worden. Nu begon ik me wel zorgen te maken.

Beck.

Ik zat thuis op de bank tv te kijken. Ik was niet echt aan het opletten. Ik piekerde alleen maar de laatste weken. Ik zag Jade op school en dan probeerde ik afstand te houden. Niet dat ik het wilde, maar Jade voelde zich ongemakkelijk als ze me zag. De rest van onze vrienden praatte ook weinig tegen me. Tori deed aardig, maar André en Cat vonden het niet altijd Oke als ik erbij zat. Ze waren nog steeds boos dat ik was weggegaan.

Jade.

Crap. Ik stond op en hield me vast aan de tafel. Dit was vast niet normaal. Ik pakte mijn telefoon en belde in eerste instantie mijn ouders, maar die namen niet op. Tweede keuze, Beck. Ik hoopte dat hij wel op zou nemen. Ik belde hem op terwijl ik diep ademhaalde en weer ging zitten.

Beck.

Ik hoorde mijn mobiel trillen. Eerst moest ik hem zoeken. Het duurde even. Toen ik hem had zag ik Jade's naam staan. Oke, er moest iets zijn dan. Ik nam snel op. "Hee, met Beck. Alles Oke Jade?" Vroeg ik toen ik haar diep hoorde ademen.

Jade.

Ik was opgelucht toen ik Beck's stem eindelijk hoorde. "Ik heb echt enorme pijn, ik denk niet dat dit goed is.. Kun je alsjeblieft komen?" vroeg ik zacht. Ik was bang dat er iets fout was, en had al tienduizend scenarios door mijn hoofd gaan.

Beck.

Pijn? Shit. Ik pakte meteen mijn auto steutels. "Ja ik kom eraan. Is het de baby waar je pijn hebt?" Vroeg ik. Ondertussen liep ik naar buiten toe en stapte ik in de auto.

Jade.

"Ik denk het wel." zei ik tegen hem. Ik deed mijn best niet in paniek te raken. Dit ging vast goed komen. Beck was hier zo, en dan kwam alles weer goed. Ik legde mijn ene hand op mijn buik. Fuck, had ik wat fout gedaan? Wedden dat ik wat fout had gedaan.

Beck.

"Oke, ik hang op. Ik ben er zo" zei ik. Ik starte de auto en begon naar Jade toe te rijden. Ik racete door de stad heen. Binnen 10 minuten stond ik voor de deur. Ik liep snel naar de deur en belde snel aan.

Jade.

Voorzichtig stond ik op en ik liep naar de deur toe, deed hem open en zag Beck. Thank god. Ik keek hem aan. "Ik voel me echt niet goed." zei ik zacht, terwijl ik nogsteeds een hand op mijn buik had. Ik was echt bang.

Beck.

Ik keek naar Jade toen ze de deur open deed haar gezicht was bleek en ze zag er ook niet goed uit. "Probeer rustig te ademen" zei ik. God, wat moest ik doen. "Moet je naar het ziekenhuis?" Vroeg ik dringend. Ik pakte haar arm vast om haar stevig te laten staan op de grond

Jade.

"Ik denk het." zei ik zacht en keek hem aan. Ik hield me vast aan hem, ik was bang dat ik ging flauwvallen of iets. We liepen samen naar de auto toe en ik beet op mijn lip. Fuck fuck fuck. Dit kon ook echt alleen met mij gebeuren, waarom kon nooit iets gewoon goed gaan?

Beck.

Ik nam haar mee naar de auto. Ik hielp haar in de auto te zetten. Ik ging zelf zitten en begon te rijden naar het ziekenhuis, zo snel als mogelijk was. "Blijf adem halen. We zijn er bijna" zei ik. Ik was opgelucht dat ze mij had gebeld. Ik zou niet nu nog niet niets vermoedend op de bank willen hebben gezeten. Na 10 minuten waren we er. Ik nam ondersteunde Jade en hielp haar mee het ziekenhuis in. Meteen kwam er een verpleger naar ons toe. "Mijn vriendin is zwanger en ze heeft enorm veel pijn" riep ik snel.

Jade.

Ik werd op een bed gelegd en direct werden er vragen gesteld. "Hoeveel weken bent u zwanger en is dit uw eerste kind?" vroegen ze terwijl ze direct maar bloed afnamen. "25.. Ja." zei ik. God, ik was bang. Zonder dat ik er eigenlijk zelf erg in had pakte ik Beck's hand vast. Ik moest gewoon iets hebben. Hij leefde er maar mee. Ze namen mijn bloeddruk op en stelde me nog allerlei vragen. Ik wou gewoon weten of mijn baby oké was. "We gaan even een echo nemen om te kijken hoe het gaat daarbinnen. Kun je je shirt omhoog doen voor me?" vroeg de vrouw die nu naast mijn bed stond. Ik knikte en deed mijn shirt wat omhoog. Ik bedacht me nu dat dit Beck's eerste keer was dat hij bij een echo zou zijn..

Beck.

Er gebeurde heel snel van alles en nog wat. En toen stond ik naast Jade haar bed en ze hand mijn hand stevig vast. Ik keek haar aan en ik slikte even. Ik wilde niet dat er iets was met de baby. Dat zou ik erg vinden en vooral was het erg voor Jade. Ik keek naar haar buik die nu bloot zichtbaar was. Jeetje. Ze deden gel op haar buik en gingen met een apparaat er over heen. Op een scherm kwam een wazig beeld van de binnenkant van Jade's buik. "Hier zit de baby" zei ze. Ik keek goed en zag heel duidelijk een klein mensje. WoW, dit was heel raar. Was dit echt iets wat Jade en ik samen hadden gemaakt?

Jade.

Ik keek even naar het scherm en knikte. Daarna liet ze het hartje horen, wat volgens haar ook allemaal goed klonk. "De baby maakt het goed, maar het is je hoge bloeddruk waar we ons zorgen over maken. Dat kan leiden tot een zwangerschapsvergiftiging." zei ze. Dat klonk niet goed. "En nu?" vroeg ik zacht, ik hield mijn hart vast. "Omdat je er optijd bij bent kunnen we je medicatie geven voor je bloeddruk en willen we je eigenlijk op bedrust hebben de rest van de zwangerschap, om vroegtijdige bevalling te voorkomen. Dat betekend dat je het heel rustig aan moet doen. Geen werk, geen school, enzovoorts." zei ze en ik keek naar Beck. Dit kon ik er echt niet bij hebben. Ik moest toch gewoon naar school? Ik wou niet stoppen met school.

Beck.

Ik hoorde een hart kloppen. Dat was de baby. Ik voelde me een beetje raar. Rare gevoelens had ik op dit moment. Ik keek naar Jade en kneep zacht in haar hand. Gelukkig was er niks met de baby. Jade was ook Oke, alleen moest ze het erg rustig aan doen. "Hoge bloeddruk kan komen door veel stress, probeer je niet druk te maken. Ga moeilijke dingen uit de weg" zei ze. Ik slikte en keek naar Jade's ogen. "Het komt allemaal goed" zei ik zacht.

Jade.

Ga moeilijke dingen uit de weg. Ik ben een 18 jarige die 6 maanden zwanger is, en de vader en ik hebben een rare relatie waarvan ik niet kan peilen waar we staan. Ja, komt goed. Ik keek naar de vrouw en knikte. "Kan ik wel direct naar huis?" vroeg ik. De laatste keer dat ik hier lag, was toen ik neergeschoten was. Ook niet echt fijn. Ze knikte. "Ja, maar alleen als je je houd aan de bedrust." zei ze en ik knikte.

Beck.

"Jij let er op dat ze dat ook doet?" Vroeg de dokter aan mij. Ik knikte. "Oke, dan haal ik de medicatie en mag je gaan" zei ze. Ze liep weg. Ik keek naar Jade. "Hoe voel je je?" Vroeg ik zacht. Nog steeds hadden we elkaars handen vast.

Jade.

"Kut. Opgelucht dat ze oké is.. Maar kut. Ik heb geen idee hoe ik dat moet doen, geen school. Ik wil niet van school getrapt worden." zei ik zacht. Ik wou niet zo'n tienermoeder worden die later in de supermarkt werkt omdat ze haar school niet kon afmaken, dat nooit. "Plus mijn ouders zijn veel aan het werk. Dus er is niemand thuis." En wie moest dan ingodsnaam die kinderkamer afmaken?

Beck.

"Met school gaan we praten. Dat regelen we. Misschien kan je thuis aan school werken" zei ik. Ik dacht na. Haar ouders waren er niet veel. Iemand moest helpen. "Ik wil je helpen thuis. Als je dat wilt. Dan regel ik ook iets met school. En als je dat niet wilt dan vragen we Cat" stelde ik voor. Ik kneep zacht in haar hand. "Maak je niet te druk" zei ik.

Jade.

Fuck, daar begon hij weer met dat heel lief doen. Daar waar ik echt een zwak voor had. Ik knikte toch. "Graag. Als jij dat ook wilt, dan." Zei ik. Misschien was het wel goed voor ons, ik hoopte het tenminste. De arts kwam terug met de medicatie en gaf het. "Nou, denk erom. Rustig aan doen, en bij iets wantrouwend direct weer langskomen." Zei ze. Ik knikte en stond voorzichtig op.