orpg beck & jade

Beck.

Ik was eigenlijk verbaasd dat ze me een kans gaf om te praten. Ze was nog niet begonnen met schreeuwen, dus dat was op zich al wel een verbetering. Ik liep naar binnen en sloot de deur achter me. Ik ging bij Jade op de bank zitten. Nu ze zo zat leek haar buik nog groter. "Hoe is tot nu toe eigenlijk je ....zwangerschap gegaan? Hoe ver ben je?" Vroeg ik. Ik haalde nerveus een hand door mijn haar en keek van haar buik, terug naar haar ogen.

Jade.

Was hij zowaar geïnteresseerd in hoe het ging? Ik beet op mijn lip en haalde mijn schouders op. "Gaat wel. Bijna 23 weken." zei ik. Ik wou boos worden, ik wou schreeuwen, maar vandaag was zo'n dag dat de baby me helemaal had uitgeput en ik het liefst in een dekentje op de bank wou liggen. Ik frunnikte wat aan mijn shirt. Dit was ongemakkelijk.

Beck.

Ik knikte. Oke, al best ver dus. Het was eventjes stil en ik keek weg naar se grond. Ik zou maar gewoon beginnen met mijn verhaal te vertellen. "Mijn vader kwam langs 5 maanden geleden en hij wilde dat ik met hem mee ging naar huis. Tuurlijk zei ik nee en vertelde hem dat hij geen baas meer was over mij. Hij had van alles uitgezocht. Hij wist waar je woont, wie je ouders zijn, in welke auto je rijdt en waar we naar school gaan. Hij dreigde dat hij je iets ging aan doen en je familie als het moest. Dave wilde hij ook meenemen, maar die heeft geen vaste woonplaats en mijn vader kon hem niet vinden. Ik ging mee en ik dacht dat ik na een paar dagen wel weg kon komen, maar hij liet mij echt niet uit huis. Hij zag dat je me belde en verbood me ook te bellen met je. Ik wilde ook niet dat je dan me zou komen zoeken, of naar de politie gaan, dat zou alleen maar tegen werken. Vorige week is hij opgepakt en kon ik weg" Zei ik rustig. Ik staarde nog een tijd naar mijn handen voor ik haar weer aan keek.

Jade.

Ik besloot maar gewoon naar zijn verhaal te luisteren. Het was eng, dat zijn vader van alles over me wist, maar hij was opgepakt. Ik hoopte dat hij een tijd in de bak moest zitten en me met rust liet, vooral nu ik zwanger was. Ik voelde me schuldig dat ik zo boos werd op Beck maandag, ookal was het nogsteeds verdiend. Maar zijn vader was gewoon ziek en Beck bedoelde het goed. "Je wou me beschermen." zei ik zacht en keek hem aan.

Beck.

Ik knikte toen ze zei dat ik haar alleen maar wilde beschermen. "Je bent de enigste die ik heb, ik moest me beschermen" zei ik zacht. Ik keek naar haar buik. Ik had nooit gedacht over dat ik Ooit kinderen zo krijgen. Het het logisch dat ik ze niet wilde eigenlijk. Ik had totaal geen voorbeeld en ik wist echt niet hoe je een kind moest opvoeden. Het leek me doodeng.

Jade.

Ik beet op mijn lip. Hij wou me beschermen. Hij was weggegaan om me te beschermen. Ik wou het hem vergeven, maar het veranderde niet dat ik de afgelopen maanden alleen ben geweest, al mijn vrienden aan de kant heb geduwd en in mijn eentje voor een zwangerschap stond. Ik voelde tranen opkomen. "Kut hormonen." mompelde ik en veegde ze weg, wat totaal nutteloos was.

Beck.

Ik keek hoe er tranen over haar wangen rolde. Kut, deed ik iets verkeerd. Hormonen? Ja die zullen er wel zijn. Ik wreef zacht langs haar arm. "Maakt niks uit" zei ik zacht. Ik slikte en staarde naar haar.

Jade.

Ik slikte en haalde even diep adem. "Ik was zo bang.. toen ik erachter kwam dat ik zwanger was." zei ik toen zacht. "En ik wist niet waar je was, en wat ik moest doen." zei ik en keek naar mijn handen. Ik was nogsteeds zo bang, ik had geen idee wat ik aan het doen was.

Beck.

Ik knikte. "Ja ik begrijp je. Het was totaal het verkeerde moment. Je had niet alleen moeten zijn. Begrijpelijke dat je niet wist wat je moest" zei ik. Ik friemelde aan mijn vingers. "Ik neem aan dat het van mij is?" Vroeg ik voorzichtig.

Jade.

Ik zuchtte en knikte toen. "Ja, het is van jou." zei ik en liet mijn vingers even over mijn buik glijden. "Zij" zei ik toen, verbeterde mezelf. "Het is een zij." zei ik en keek even naar Beck. Ik was bang dat Beck weer ging wegvluchten omdat ik zwanger was, omdat hij het niet wou hebben of weet ik veel. Ik wou er niet te positief over denken, zodat ik niet weer helemaal kapot ging als het gebeurde.

Beck.

Ik knikte. Een meisje. Ik verwachtte een jongen. Alle Olivers werden jongens in de familie. Misschien maar beter dat het een meisje was. Volgens mij als je zo veel weken was, was het te laat om het weg te halen. "Had je meteen besloten om het te houden?" Vroeg ik zacht. God, ik had nooit gedacht dat ik in zo'n situatie zou te komen staan.

Jade.

Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb een maand gewacht... in de hoop dat je nog zou terugkomen.. en toen heb ik het pas aan mijn ouders verteld." zei ik zacht. "Ze wouden helpen. Iedereen wou helpen, maar ik wou niemands hulp, ik dacht dat ik het wel alleen aankon." zei ik en haalde even diep adem. "Daarom ben ik niet meer close met de vriendengroep. Zelfs Cat niet." zei ik en frunnikte wat aan mijn nagels.

Beck.

Ik luisterde en slikte weer. "Dus je voelt je hardstikke alleen" vulde ik eigenlijk voor haar in. "Heb je de juiste keuze gemaakt om het te houden?" Vroeg ik zacht. Straks kwam deze baby en wilde Jade er niks mee. Weet ik veel.

Jade.

Ik knikte. Ik voelde me echt alleen. Ik haalde weer mijn schouders op. "Ik denk het.. Ze lieten me de echo zien en ik was gewoon direct om." zei ik tegen hem en zuchtte. Ik wist niet of ik de juiste keuze had gemaakt, want dit zette echt mijn leven op de kop, maar ik kon wel mijn best gaan doen.

Beck.

Ik knikte. De echo. Ik had de helft gemist. Nu al bewees ik dat ik een slechte vader was. Ik voelde de littekens op mijn rug branden. Nee, ik zou mijn kind dit nooit aandoen. Dat was wel zeker.

Jade.

Ik keek hem even aan en slikte. "Waar denk je aan?" vroeg ik zacht. Het was dan wel bijna een half jaar dat ik hem voor het laatst gezien had, ik wist nog goed hoe ik hem moest lezen en wanneer hij aan van alles en nog wat dacht. Nu ik zo dicht bij hem zat en hem bekeek zag ik dat hij niks veranderd was, alleen zag hij er moe uit, alsof hij al weken niet sliep.

Beck.

Ik keek op naar Jade. Ze zag het meteen als er iets was. Ik haalde mijn schouders op. "Gewoon..." mompelde ik. Ik tikte met mij m'n vingers nerveus tegen de bank. "Ik schrok me dood toen ik zag dat je zwanger was" zei ik zacht. "Ik weet nog steeds niet zo goed wat ik er van moet denken" zei ik. Ik wilde haar niet kwetsen, maar het was wel de waarheid. En tegen Jade ging ik niet liegen.

Jade.

Ik knikte. Dat verwachtte ik al. Daarom had ik niet veel hoop. Dat ging alleen maar pijn doen. "Oké." zei ik zacht tegen hem. "Ik verwacht ook niet dat je ineens de vader gaat uithangen." zei ik toen maar gewoon. Ik wist ook niet hoe ik het zou vinden als hij dat wel deed.

Beck.

Ik schudde mijn hoofd. "Nee, je gaat dit niet alleen doen" zei ik. Ik slikte en wachtte even. "Jij wordt een geweldige moeder. Je hebt twee leuke ouders die je goed hebben opgevoed. Jij hebt een voorbeeld. Wat is mijn voorbeeld? Je kind bont en blauw slaan? Dat is het enigste wat ik heb meegekregen. Ik zou echt niet weten hoe en wat" zei ik eerlijk. Ik voelde me gefrustreerd, dat ik dit niet kon.

Jade.

"Beck.. Je bent niet je vader. Jij weet dat alles wat hij deed, fout is." zei ik zacht. "Ik denk dat ook jij een geweldige vader kunt zijn." zei ik zacht. Ik beet op mijn lip. Ik wou hem niet pushen, dat helemaal niet, maar ik wou ook niet dat hij zichzelf naar beneden praatte.

Beck.

Ik luisterde en wende mijn blik af naar de grond. Ik wist wel wat ik niet moest doen als vader, maar liefde geven was al lastig. Bij Jade ging het goed, maar dat was moeilijk in het begin. "Ik heb zelfs nog nooit een baby vastgehouden" zei ik. "Ik wil je helpen, maar het maakt me ook heel bang" zei ik eerlijk.

Jade.

"Dat komt allemaal vanzelf.." zei ik zacht tegen hem. "En het mag op je eigen tempo." zei ik tegen hem en keek hem weer aan. "En je hebt nog een tijdje om je voor te bereiden." zei ik toen rustig. Nog 4 maanden. Het klonk zo lang, maar het was zo al.

Beck.

Ik knikte. Op zich maakte me dat iet meer gerust. Ik keek naar haar ogen. "Wil je ook dat ik er voor jou en de baby ben? niet dat je niks meer met me te maken wilt hebben?" Vroeg ik een beetje ongemakkelijk en onzeker.

Jade.

Ik haalde mijn schouders op. "Eerlijk? Ik weet het niet. Ik wil het beste voor haar. En ik heb echt de afgelopen maanden hel doorgemaakt, en ik dacht dat je nooit zou terugkomen. Maar hier ben je weer. En ik denk gewoon dat ik tijd nodig heb. Ik ben niet meer boos, ik snap waarom je bent weggegaan, echt, maar het is allemaal zoveel." zei ik zacht.

Beck.

Ik luisterde rustig naar wat ze zei en knikte na afloop. "Ja, dat begrijp ik". Zei ik. Het was even stil. "Wil je dat ik je komende tijd met rust laat en dat je me zelf komt opzoeken als er iets is of je wilt mijn hulp? Of denk je dat we het anders moeten aanpakken?" Vroeg ik. Ik had ook niet verwacht dat alles nu meteen goed zou zijn. Het zou Jade lang kosten om de overweging te maken om weer een relatie aan te gaan. Damn, als ik zo naar haar keek besefte ik me pas hoe erg ik haar had gemist.