Orpg, Beck en Jade

Jade.

Ik glimlachte klein naar Cat. 'Dankje.' zei ik zacht en ging wat rechterop zitten. Ik nam een slokje van het water en zette het toen op het tafeltje naast me. Er viel weer even een ongemakkelijke stilte. Zelfs Cat was stil.

Beck.

Het was me nu echt te stil. Ik stond op. "Ik ga eventjes koffie halen, Cat wil jij ook wat drinken?" vroeg ik. Ze knikte. "Jaa, ook koffie" zei ze. Ik schudde mijn hoofd. "Cat je weet dat je dat niet meer krijgt van mij he" zei ik. De vorige keer dat ik haar koffie gaf werd Cat veelste druk en ik werd er niet goed van. "Ja Beck" zei ze zacht. Ik grijnsde klein en gaf haar een aai over haar hoofd. Ik keek Jade aan. "Ik ben zo weer terug" zei ik. Ik liep de kamer uit en zuchtte diep. Rust. Het was me veel te gespannen daar binnen in die kamer. Ik liep naar beneden waar er een klein restaurantje was. Ik haalde een koffie en appelsap voor mij en Cat.

Jade.

Toen Beck was keek ik naar Cat. 'Waarom heb je verteld dat ik mezelf sneed vroeger?' vroeg ik aan haar. 'Een dokter vroeg of je zoiets eerder had gedaan...Ik zei ja en Beck stond erbij...' zei ze zacht. Ik knikte kort, ik werd maar niet boos. Daar was ik veel te moe voor. 'Sorry dat ik je liet schrikken, Cat.' zei ik tegen haar en ze knikte. 'Niet meer doen.' zei ze en ik knikte. 'Komt goed.' zei ik zacht. 'Waarom was Beck erbij?' vroeg ik zacht. 'Ik was in paniek..en ik wist dat hij je altijd kan kalmeren en je veilig bij hem voelt, dus ging ik met hem naar je toe. Hij heeft je leven gered.' zei ze. 'Oh..' zei ik zacht. Dankzij Beck zat ik hier nu nog. Misschien moest ik hem daar voor bedanken.. Ik slikte en glimlachte even kort naar Cat.

Beck.

Nadat ik het drinken had betaald, liep ik terug naar de kamer van Jade. Ik had er eerst nog eventjes over nagedacht om naar buiten te gaan en te blowen, maar straks moest ik weer rijden en dat ging niet zo goed samen. Ik kwam de kamer binnen en gaf Cat haar drinken. Ik ging weer zitten op de stoel en nam een slok van de koffie.

Jade.

Ik keek even naar Beck die weer binnenkwam en zuchtte. Ik had echt geen zin om hier drie dagen te blijven, ugh. Wat een ellende. Ik pakte mijn water weer en nam een slokje terwijl ik onzeker was waar k heen moest kijken.

Beck.

Niet veel later kwam er een zuster binnen. Ze checkte de infusen. "Bezoekerstijd is zo afgelopen, dus ik wil jullie vragen om zo deze kamer te verlaten" zei ze. Ik knikte. "Ja is goed" zei ik. Ik nam de laatste slokken van mijn koffie en keek naar Jade. "Probeer te slapen en tot rust te komen" zei ik. Ik legde eventjes mijn hand op haar schouder en grijnsde klein. Ik probeerde zo aardig mogelijk te doen. Cat knuffelde Jade. "Morgen kom ik weer langs" zei Cat. Ik grijnsde klein.

Jade.

Ik knikte. 'Komt goed.' zei ik zacht. Ik glimlachte naar Cat. ''kay.' zei ik. Voor ze de kamer uitliepen pakte ik Beck's arm vast. 'Bedankt.. Dat je me gered hebt.' zei ik zacht tegen hem en glimlachte een beetje onzeker, waarna ik hem weer los liet.

Beck.

Ik stond op en draaide me om om de kamer uit te lopen, tot Jade mijn arm vast pakte. Wat ze zei was lief. Ik grijnsde klein. "Graag gedaan" zei ik zacht. Ik wilde haar zo graag een kus geven nu, maar ik denk dat ik het moment dan zou verpesten. "Slaap lekker Jade" zei ik zacht, voordat Cat en ik de kamer uit liepen.

Jade.

Ik zuchtte diep toen ik alleen was. Een zuster kwam langs om mijn verband te verwisselen en ik eindelijk kon zien wat ik nou bij mezelf had geflikt. Twee lange gehechte sneeën zaten op mijn polsen. Het zag er lelijk uit. Ugh. Wie wou er ingodsnaam een meisje met dat op d'r polsen? Ik wachtte tot de zuster weg was en ging weer voorzichtig liggen en sloot mijn ogen. Wat een kut dag.

Beck.

Samen met Cat liep ik naar buiten en stapte we in de auto. Ik deed mijn gordel vast en begon naar Cat's huis te rijden. "Hoe voel je je?" vroeg ik aan Cat. "Ja, het gaat wel op zich. Jadey komt er wel weer bovenop" zei Cat. Ik knikte. "Ja" zei ik zacht. "En hoe gaat het met jou Beck?" vroeg Cat voorzichtig. Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet Cat" zei ik zacht. Ik kon wel zeggen dat het goed ging, maar dan zou ik liegen. Het ging al een tijdje gewoon niet goed. Ik kwam aan bij Cats huis. Ze gaf me een grote knuffel. "Het komt allemaal goed" zei ze zacht tegen me. Ik grijnsde. "Ik zie je morgen' zei ik tegen haar. Ze stapte uit en liep haar huis in. Ik begon weer te rijden, naar mijn huis.

Volgende dag.
André.

Ik stapte uit mijn auto en belde aan bij Beck, Jade lag nog in het ziekenhuis en ik had met Beck afgesproken. Ik hoopte dat het goed met hem ging. Ik zuchtte.

Beck.

Ik had niet veel gedaan deze ochtend. Ik had gegeten, wat opgeruimd en maar weer wat geblowd. Het was weer lekker rustig in mijn hoofd. Ik had met André afgesproken om straks naar Jade te gaan. De bel ging. Ik stond op en liep naar de deur. "Hey" zei ik met een kleine glimlach. Ik liet hem binnen en ik liep naar de koelkast. "Wil je wat drinken?" vroeg ik aan hem.

André.

Ik liep naar binnen en ging zitten. 'Ja, doe maar wat.' zei ik tegen hem en trok mijn neus op. 'Man, wat stinkt het hier.' zei ik en snoof even om achter de geur te komen. Ik keek even naar Beck en zag dat zijn ogen wat rood waren. Had hij gehuild?

Beck.

Ik pakte twee blikjes fris uit de koelkast. Ik keek Andre aan die klaagde over de stank. Shit. Ik gaf hem het blikje. "Oh, ik ruik het zelf niet eens" zei ik maar lacherig. Ik zette het raampje open. Ik ging zitten en opende het blikje en ik nam vervolgens een slokje. "Jade had me gister nog bedankt, voor het redden van haar leven" zei ik. Ik hing wat naar achter.

Andre

Ik liet het maar gaan en pakte het blikje aan en nam een slokje. 'Nouja, dat heb je ook gedaan. Je moet niet jezelf de schuld geven dat ze het heeft gedaan. Jij kon het niet weten dat ze zo heftig zou reageren.' zei ik tegen hem. Niemand had dat kunnen weten. Jade was dan wel wat anders, maar ik had niet verwacht dat ze zelfmoord kon plegen. Maarja, sinds het uit was tussen die twee..

Beck.

Ik schudde mijn hoofd en keek naar Andre. "Waarom blijft iedereen tegen mij zeggen dat het mijn schuld niet is? Geef toe je weet ook wel dat het toch ergens mijn schuld is. We hadden voordat ik haar gevonden had knallende ruzie hier. Het was erg Andre. Waarschijnlijk wilde ze niet meer leven, omdat ik er voor gezorgd heb dat ze slecht ging denken over haar zelf" zei ik. Ik beet op mijn lip. Tot nu toe had ik alleen de gedachtes gehad, maar nu vertelde ik ze ook aan tegen.

Andre

'Oke, wat jij wil man. Het is jou schuld. Maar ze krijgt die gedachtes niet in één middagje omdat jij shit tegen haar hebt gezegd. Dan heeft ze die gedachtes altijd al gehad. Misschien heb je haar over het randje geduwt, maar je moet niet alleen jezelf de schuld geven. Wees blij dat ze nog leeft zodat jullie de kans hebben om tenminste alles goed te maken en haar te kunnen helpen.' zei ik tegen hem en zuchtte. Dit was hopeloos.

Beck.

Ik luisterde naar Andre. Ik dacht er eventjes over na, hij had wel gelijk. Zoiets zou langer moeten spelen, maar goed dan alsnog kwam het door onze relatie waarschijnlijk. Ik haalde een hand door mijn slappe haar heen en nam een slokje. "Ik ben ook blij dat ze nog leeft. Ik had me eigen nooit kunnen vergeven als ze daar gewoon dood was gegaan" zei ik.

Andre.

Ik keek hem even aan en knikte. Ik keek hem even aan. 'Wat is er met je ogen gebeurd, heb je lopen huilen?' vroeg ik een beetje bezorgd. Toen legde ik een connectie. De stank, het kwam me al zo bekend voor. Rode ogen. 'Beck.. Blow je?' vroeg ik toen serieus.

Beck.

Wow, dit kwam opeens uit het niets. Ik schudde mijn hoofd. "Nee, ik.. eumh. Mijn ogen zijn gewoon ontstoken. Heel naar. " zei ik. Ik was een acteur, liegen was toch niet zo moeilijk? Ik beet op mijn lip. Kennelijk dus wel, want het kwam er echt heel ongeloof waardig uit. Ik keek naar de vloer, zodat hij niet meer in mijn ogen kon kijken.

Andre

Ik trok een wenkbrauw op. 'Beck, verzin een betere smoes.' zei ik. 'Die geur kwam me al bekend voor, sinds wanneer blow jij? Wáárom blow je überhaupt?' vroeg ik en keek hem nogsteeds doordringend aan.

Beck.

Ik zuchtte diep. Jezus, ga lekker met iemand anders zijn leven bemoeien, dacht ik. "Weet ik veel, een paar weken ofzo, of 1 week. Ik heb geen idee" zei ik. Ik keek hem aan. Nu hij het wist, mocht ie wel in die suffe ogen kijken van me. Ik nam een slok. "En ik blow omdat ik dat wil oke. Waarom bemoei je je met me?" zei ik lichtelijk geirriteerd. Misschien wilde hij aardig zijn en mij waarschijnlijk laten stoppen, maar at ging echt niet gebeuren.

Andre

'Een paar weken? Dude, dat is toch niet gezond meer!' zei ik en keek hem aan. 'Waarom ik met je bemoei? We zijn vrienden, en sinds jij en Jade uit elkaar zijn is niet alleen zij een ramp, jij ook. En blowen, dude? Serieus?' zei ik tegen hem. Ik schudde mijn hoofd.

Beck.

Ik had dit niet helemaal verwacht. Ik dacht na over een antwoord, maar ik wist niet echt iets. "Het helpt Andre. Het helpt heel erg. In mijn hoofd is het zo druk en ik wordt er zo depressief van. Nu hoef ik niet meer zo veel te denken en voel ik me rustig" legde ik rustig uit aan hem. "En ik let er echt wel mee op" zei ik. Ik nam een slokje van mijn drinken en wreef even in mijn ogen.

Andre

'Beck, man. Het is niet gezond. Je verpest jezelf ermee en voor wat, je rustig te voelen?' ik zuchtte. 'Jade ligt in het ziekenhuis. Ze heeft je nodig. En jij hebt háár nodig en je zit hier stoned te zijn.' ik wist niet echt wat ik moest zeggen. Ik had Beck hier nooit voor aangezien. 'Stop ermee.' zei ik.