Orpg, Beck en Jade

Jade.

Ik keek even naar Beck en zijn moeder en beet op mijn lip. Ik frunnikte wat aan mijn sweater en zei niks. Als hij zich beter voelde gingen we er wel over praten, want dit.. dit kon gewoon niet.

Beck.

Ik keek naar mijn handen en zuchtte diep. Het was stil. Jade zei niks meer. Als ze iets zou zeggen zou ze alleen kwaad zijn denk ik. Opeens ging de deur open en Andre kwam daar uit. Ik zuchtte. Ah nee, niet hij. "Hee" zei ik zacht. "Hee" zei hij droog terug. Hij keek naar Jade en ging bij haar staan. Ongemakkelijk dit.

Jade.

Ik keek even naar Andre. Het verbaasde me dat hij gekomen was, aangezien ik niet bepaald vriendelijk was. Ik keek hem even kort aan, met een onverschillige gezichtsuitdrukking, en keek toen weer even naar Beck.

Beck.

Mama stond op. "Ik laat jullie wel alleen" zei ze. Ze liep de kamer uit. Andre ging op haar plek zitten. "Ik had niet gedacht dat je zou komen" zei ik eerlijk. Waarschijnlijk was hij ook boos op me. Hij haalde zijn schouders op. "Ik dacht dat je wel wat gezelschap kon hebben" zei hij. Oke, dat viel wel mee. Ik keek eventjes naar Jade. Jade en Andre hadden dus nog gebeld. Jade zei tegen me dat Andre er namelijk van wist.

Jade.

Ik keek even kort naar Andre. Als hij me het gewoon verteld had dat Beck drugs gebruikte, lag hij hier nu niet. Ik trok weer aan mijn mouw van mijn sweater en beet op mijn lip. Dit was ongemakkelijk.

Beck.

Het was een beetje stil. Opeens kwam de verpleegster binnen lopen. "Het is echt laat en meneer Oliver heeft slaap nodig. Het is beter als jullie echt gaan, sorry" zei ze, daarna liep ze weg. Ik keek even naar Andre en daarna naar Jade. Het liefst wilde ik dat ze hier bleef. Ik gaapte. Ik voelde me erg moe worden. Andre stond op. "Ik kom morgen wel langs, denk ik" zei hij. Ik knikte.

Jade.

Ik keek even naar de verpleegster, en knikte. Toen keek ik naar Beck. 'Ja, ik zie je morgen ook wel.' zei ik tegen Beck, een beetje droog. Ik beet op mijn lip en liep met Andre weg richting de uitgang. 'Ben je boos dat ik niet vertelde over die drugs?' vroeg hij toen plots. Ik keek hem even aan. 'Wat denk je zelf?' zei ik geirriteerd en liep de kou in. Ik haalde diep adem en liep vlug naar mijn auto. Ik haatte het donker nu gewoon. Ik reed vlug naar huis.

Beck.

Verdomme. Ze waren weg. Wat deed Jade nou? Ik zie je nog wel? Niet eens kreeg ik een kus of dat ze me hand vast hield. Het leek net alsof we nooit iets hebben gehad. Het was ook allemaal me eigen schuld. Zelf had ik er voor gezorgd dat ik in dit fucking ziekenhuis ben beland. Ik haatte mezelf echt zo erg. Ik kon okk niet blowen hier. Dat zou ik nu zo graag willen. Dan had ik rust tenminste. Nu ze weg waren hoefde ik me niet groot te houden en begonnen er toch tranen over mijn wangen te rollen.

Jade.

Eenmaal thuis en veilig op mijn kamer, trapte ik hard tegen mijn bureau aan, godverdomme. Ik liet me langs de zijkant van mijn bed naar de grond glijden en staarde naar voren. Was het mijn schuld dat hij in het ziekenhuis lag? Omdat ik alleen maar depressief deed? Ik duwde mijn nagels in mijn arm, maar liet het al gauw weer los. Nee, ik ging niet terugvallen omdat hij zo'n idiot was en in het ziekenhuis lag. Ik beet op mijn lip.

Beck.

Ik hoopte zo dat Jade morgen terug zou komen. Ik was bang dat ze me niet meer wilde zien. Misschien wilt ze me nooit meer zien. Argh, ik werd gek. Ik ging alles goed maken als ik hier weg kon. Ik gaapte weer en viel in slaap.

Jade.

Ik stond na een tijdje op en liet me in bed vallen aangezien ik toch al mijn pyjama aanhad toen ik naar het ziekenhuis ging. Ik sloot mijn ogen en viel langzaam in een onrustige slaap.

Beck.

De volgende ochtend werd ik wakker. Verpleegsters waren weer de gebruikelijke taken bij mij aan het doen en daarna werd er eten gebracht. Niet dat ik veel honger had ofzo. De koppijn leek steeds erger te worden. De verpleegster zette de tv aan en gaf mij de afstandsbediening. Ik keek maar een beetje tv.

Jade.

De volgende ochtend werd ik al vroeg wakker, omdat ik een kut nachtmerrie had. Ik had ze wel vaker, maar ze leken niet bepaald minder te worden. Of minder erg. Ik zuchtte vermoeid en stond toch maar op, hoewel ik eigenlijk wou blijven liggen. Ik trok kleding aan en liep naar de badkamer om mijn haar en makeup te doen. School werd hem vandaag niet, pap was toch niet thuis dus kon me niet dwingen te gaan. Ik wou eigenlijk niet langs Beck, maar ik wist dat als ik niet kwam, het alleen maar erger ging worden. Dus ik zou zo wel langs hem gaan. Ugh. Ik keek even vermoeid in de spiegel. Zelfs door de makeup heen kon je goed zien dat ik een kut nacht had gehad. Nouja, kutnachten. Aangezien ik al weken niet goed sliep.

Beck.

Iets later kwam de dokter binnen lopen. Hij begon en serieus verhaal over afkickklinieken. Ik beet op mijn lip. Ik had hier geen zin in en dat vertelde ik hem ook. Hij zou later terug komen en met me praten. Ik zuchtte en keek maar weer tv.

Jade.

Even later pakte ik mijn autosleutels en liep naar buiten, stapte in de auto en reed de weg naar het ziekenhuis. Ik slikte, waarom was ik zo verdomd nerveus? Ik kwam aan bij het ziekenhuis en stapte uit, liep naar Beck's kamer en haalde even diep adem voor ik naar binnen liep. 'Hee.' zei ik zacht en ging op de stoel zitten.

Beck.

Na een tijdje kwam Jade binnen lopen. Ze was gekomen. Ik keek haar aan. "Hee" zei ik zacht terug. Ze zag er moe uit.

Jade.

Ik beet op mijn lip en keek hem aan. 'Hoe voel je je?' vroeg ik rustig aan hem. Ik frunnikte wat aan mijn lange haren om wat te doen.

Beck.

Ik keek haar aan. "Oke, ik voel me wel oke" zei ik. Ik zuchtte zachtjes. "En hoe gaat het met jou?" Vroeg ik voorzichtig.

Jade.

Ik keek even naar Beck voor ik weer weg keek. 'Met mij gaat het fantastisch.' zei ik sarcastisch. Ik was wel blij dat het beter ging dan hij was binnengebracht, maar alsnog was ik boos en teleurgesteld in hem.

Beck.

Ik rolde met mijn ogen. "Jade alsjeblieft. Niet het moment voor sarcasme" zei ik rustig. "Vertel me hoe het echt met je gaat" zei ik. Kon Jade niet meteen serieus antwoord geven op serieuze vragen?

Jade.

Ik keek hem even aan. 'Oh, wil je weten hoe het met me gaat? Is even kijken hoor..' zei ik, nogsteeds sarcastisch. 'Jij ligt in het ziekenhuis omdat je verslaafd bent, en daarbij zwijgde bij mij erover, en dan zwijgde Andre er ook nog is over, dus ik voel me aardig genaaid aangezien ik genoeg shit aan me hoofd heb en dan dit erbij krijg. Daarbij heb ik nauwelijks vannacht geslapen en heb ik koppijn. Nu blij?' zei ik fel.

Beck.

Ik hoorde haar ze aan en nee dat maakte me niet blij. "Nee dat maakt me niet blij, maar beter dat je dit zegt" zei ik rustig. Ze was kwaad op me, was te verwachten. "Het spijt me dat ik niks heb verteld. Ik snap dat je begrijpt dat ik je dat niet erbij aan wilde doen. En Andre kwam erachter. Ik heb hem niks verteld" zei ik.

Jade.

Ik rolde met mijn ogen. 'Ik heb niks aan 't feit dat het je fucking spijt.' zei ik. Ik beet op mijn lip. 'Jij snapt niet hoe fucking kut ik me voel, en dan kwam je vannacht nog even leuk aanzetten met dat het kwam omdat ik depressief in bed lig. Ga fucking hulp zoeken.' zei ik fel, ik keek hem recht in zijn ogen aan.

Beck.

Dat laatste deed me wel pijn. Ik sloot kort mijn ogen em keek Jade weer aan. "Ik heb niet gezegd dat het door jou komt Jade. Ik zei alleen dat ik me klote voelde, omdat ik jou niet kon helpen. En ik snap echt wel dat je je kut voelt hoor, denk je dat ik zo dom ben dat ik dat niet merk aan je?" Zei ik.

Jade.

'Dus dan wordt je maar drugs verslaafd. Fantastisch, Beck.' zei ik. Ik haalde even diep adem. 'Serieus, ga lekker hulp zoeken, van mijn part ga je in een fucking afkickkliniek zoeken. Ik hoef geen verslaafde in mijn huis, en zeker geen hulp van een.' zei ik boos. Ik wist dat het lullig klonk, maarja.