Orpg, Beck en Jade

Beck.

Vandaag was ik vrij van werk, maar omdat Jade boos op mij was en niet bij mij wilde zijn, besloot ik maar op mijn vrije dag ook te gaan werken. Dat geld hadden we toch echt nodig. Ik reed naar de garage vanuit school en parkeerde daar mijn auto. Ik liep naar binnen en begroete mijn oom en collega die aan het werk waren.

Jade.

'Kan ik wat geld lenen?' vroeg ze en leunde tegen de deur aan. 'Voor wat? Meer drank?' vroeg ik geïrriteerd en ze liep zomaar mijn kamer in. 'Ja, hier heb ik geen geld hoor. Of drank' zei ik fel. 'M'n kamer uit.' zei ik tegen haar. Dit was mijn kamer en ik haatte het als er andere mensen in waren, behalve Cat en Beck. 'Geef me nou maar geld.' zei ze. Ik rolde met mijn ogen en liep richting de trap. Als ze m'n kamer niet uitging, ging ik wel naar beneden. Probleem opgelost, dacht ik. Tot ze mijn pols pakte voordat ik ook maar een trede naar beneden kon lopen. 'Mens, laat me los.' zei ik en probeerde mijn arm los te rukken. Ze drukte hard en ik haatte het als mensen me zo aanraakte, het bracht slechte herinneringen op. Ik trok nu aan haar arm in de hoop dat ze me los zou laten, harder dan zij mij vasthield. Wat ik niet verwachtte was een reactie terug toen ze me losliet. Ze duwde me hard naar achter, de trap af. Voor ik het wist raakte ik hard de grond.

Beck.

"Beck, kan jij eventjes naar de accu kijken van deze rode auto hier?" vroeg mijn oom. Ik knikte. "Ja ga ik doen" zei ik. Ik liep naar de auto, deed de moterkap open en checkte de accu.

Jade.

Het was niet meer dan een paar seconden dat ik buiten bewustzijn was, en toen ik bij was lag ik onder aan de trap op de ijskoude vloer. Mijn hoofd bonkte en ik probeerde mezelf overeind te krijgen, maar ik trilde enorm. Ik kreeg mijn handen maar niet stil. En het deed pijn. Het voelde niet goed. Het eerste waar ik aan dacht was de baby. Was ik op mijn buik gevallen? Ik had enorme hoofdpijn, dus ik dacht het niet. Ik voelde wat tranen over mijn wangen rollen van de pijn, en wist uiteindelijk rechtop te zitten. Van mijn moeder was geen spoor meer te bekennen. Ik probeerde te staan, maar was zo duizelig dat het me niet lukte. Beck. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak en belde, nogsteeds met trillende handen, Beck. Ik hoopte zo dat hij opnam. Ik leunde met mijn hoofd tegen de muur aan aangezien mijn hele hoofd ineens zo zwaar aan voelde, en had een hand om mijn buik.

Beck.

Ik hoorde mijn mobiel af gaan. Ik liep naar mijn rugzak toe. "Sorry' zei ik tegen mij oom. Ik pakte mijn mobiel uit mijn tas en wilde hem eigenlijk uit zetten. Ik zag dat Jade het was. Ik moest deze wel opnemen eigenlijk. "Dit is Jade, ik moet deze eventjes opnemen" zei ik. Mijn oom wist dat Jade zwanger was, dus hij zou het wel begrijpen. Ik nam mijn telefoon op en luisterde. "Hey, alles goed?" vroeg ik.

Jade

Opgelucht hoorde ik Beck's stem. 'Mam heeft me van de trap geduwd.' zei ik zacht, het enige wat ik eruit kon krijgen met een trillende stem. Ik veegde met trillende vingers mijn tranen weg, wat nutteloos was aangezien al direct nieuwe van mijn wangen rolde. Ik durfde bijna geen geluid te maken, bang dat ze weer terug kwam van, waarschijnlijk, haar slaapkamer.

Beck.

"Wat? Wat heeft ze gedaan? Jezus" zei ik geschrokt. "Gaat het met je?" vroeg ik. Ik slikte eventjes. Verdomme, die moeder was niet goed he. Je gaat je kind toch niet van de trap af gooien. Dat gingen Jade en ik toch niet bij ons kind doen? Ik haalde een haar door mijn haar heen. Mijn oom keek me een beetje bezorgd aan. "Is alles wel oke?" vroeg hij zacht.

Jade.

Ik haalde even diep adem, op zoek naar een goed antwoord. 'Nee..' zei ik zacht. In zulke situaties kon ik maar beter direct de waarheid tegen Beck vertellen. Mijn hoofd deed teveel pijn om goed na te denken. De arm waarmee ik mijn mobiel vast had, begon pijn te doen, dus ik wisselde vlug van arm om en sloot mijn ogen voor een paar seconden vanwege het felle licht in de gang.

Beck.

Het was heel serieus. "Ik kom eraan oke. Niet te veel bewegen. Ik ben in de garage, dus over 5 minuten ben ik bij jou" zei ik en ik hing op. Ik keek mijn oom aan. "Het gaat slecht met Jade. Ik moet nu naar haar toe" legde ik uit. Hij knikte. "Ja tuurlijk, ga maar" zei hij. Ik pakte mijn tas en liep snel naar de auto. Ik stapte in en reed zo snel mogelijk naar Jade's huis toe.

Jade.

Ik legde mijn mobiel naast me neer en haalde diep adem. Vijf minuten. Dat moest lukken. Als ze gewoon vijf minuten boven bleef. Dan was ik veilig. Ik kon niet stoppen met huilen, van de schrik en van de pijn. Het enige comfort was dat de baby aan het trappen was, waardoor ik ieder geval wist dat ze nog leefde. Maar ik voelde me zo slecht, zo duizelig en zo moe. Ik schoof mezelf een beetje naar de hoek van de gang waardoor ik in ieder geval goeie steun had voor mijn rug, aangezien opstaan hem niet werd.

Beck.

Na een paar minuten veel te hard rijden kwam ik aan bij Jade. Ik stapte snel uit de auto en liep het huis binnen, met de sleutel die ik had gekregen van Jade. Ik zag Jade in de hoek zitten. Ze huilde hard en het was duidelijk dat ze kapot van de pijn ging. Ik knielde bij haar neer. "Hee, sstt... Rustig maar" zei ik kalmerend. Ik sloeg mijn arm om haar heen en checkte eventjes snel of ik de baby voelde. Ja die voelde ik. Ik keek haar aan en legde mijn hand op haar wang. Jezus, waarom was dit nu weer gebeurd. "Kom ik breng je naar het ziekenhuis" zei ik. Ik wist dat het series was. "Ik ga je helpen met opstaan. Doe voorzichtig" zei ik zacht. Ik ging staan en hielp haar langzaam overeind.

Jade.

Hij was er. Godzijdank. Hij probeerde me wat te kalmeren. Ik knikte voorzichtig en stond voorzichtig op. Heel even werd het wazig voor mijn ogen, maar na een paar keer knipperen ging het weer weg. Ik hoorde iemand boven op de gang lopen en mijn ogen schoten naar de trap. Ik keek naar Beck, waar ik me stevig aan vast hield. Ik wou hier weg, en dat was ook het enige aan wat ik nu kon denken.

Beck.

Jade hielp mij stevig vast. Ze zag eruit als of ze heel duizelig was. Ik had haar goed vast en ik liep met haar richting de deur. Ik hoorde net als Jade het geluid boven op de gang. Ik vermoedde dat het Jade's moeder was. Ik keek Jade aan. "Niet bang zijn. Ik ben er bij. Ze doet je niks" zei ik kalm tegen haar. Ik kon nu wel helemaal stressen, maar daar zou Jade zich niet beter door voelen dus probeerde ik maar kalm te blijven. We liepen langzaam naar de auto.

Jade.

Ik knikte kort en liep voorzichtig met hem naar buiten en met behulp van Beck kon ik in de auto komen. Nu kon ik in de zijspiegel zien hoe vreselijk ik er nu uitzag. Rode ogen en lijkbleek. Ik leunde met mijn hoofd tegen het koele glas aan aangezien ik zo suf was.

Beck.

Toen Jade in de auto zat, ging ik snel achter het stuur zitten. Ik startte de auto weer en reed snel naar het ziekenhuis. Ik zocht met mijn hand naar de van Jade. Ik pakte haar hand zacht vast. "Kan je me vertellen waar je last van hebt? Dan vertel ik het tegen de dokter, hoef jij dat niet te doen" zei ik. Ik beet op mijn lip. Waarom moest Jade dit telkens zijn? Liever lag ik onderaan de trap dan Jade. Ze verdiende dit allemaal niet.

Jade.

Ik kneep zacht terug in zijn warme hand. 'Mijn hoofd vooral. M'n arm beetje.' zei ik zacht. Ik merkte dat ik nog steeds wat trilde, maar het was minder erg nu ik het gevoel had ik dat ik in ieder geval veilig was. 'Volgens mij was ik even bewusteloos. Toen ik bij kwam was ze weg.' zei ik zacht, waarna ik even mijn ogen sloot, maar vlug weer opende met veel moeite.

Beck.

Ik luisterde aandachtig naar wat Jade me vertelde. "Oke, probeer je ogen open te houden Jade. Misschien is het moeilijk, maar je moet niet je ogen dicht doen oke" zei ik zacht. Ik gaf een zacht kneepje in haar hand. Ik gaste hard door. We waren bijna bij het ziekenhuis.

Jade.

Ik knikte kort. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want mijn hele hoofd voelde zwaar en elke keer knipperen kostte al zoveel moeite. Ik zag het ziekenhuis al. Jezus, we kwamen hier te vaak.Ik slikte kort.

Beck.

Ik parkeerde de auto vlak bij de ingang. Ik stapte uit en hielp Jade uit de auto. We liepen de eerste hulp binnen. "Zij is gewond" riep ik. Er kwamen meteen dokter naar ons toe. Jade werd op een bed gelegd en er werden allemaal vragen gesteld. "Bent u haar vriend?" vroeg een vrouw aan mij. Ik knikte. "Ja ik ben haar vriend" zei ik. "Kunt u me vertellen wat er gebeurd is?" vroeg ze. "Ze heeft me verteld dat ze van de trap af is gevallen. Ze denkt dat ze bewusteloos is geraakt. Ze heeft veel last van haar hoofd en haar arm" legde ik snel uit. Ze knikte en draaide zich naar Jade toe. "Oh ja, en ze is zwanger" voegde ik eraan toe.

Jade.

Ik vond dit drie keer niks, maar probeerde niet totaal in paniek te raken. De dokter scheen met een lampje in mijn ogen en checkte een paar dingen. Er kwam nog een dokter bij. 'Ik zal ondertussen even naar je baby kijken.' zei ze met een kleine, geruststellende glimlach. De ander keek me weer aan. 'Heb je hoofdpijn?' vroeg ze. Ik knikte voorzichtig. 'Wazig voor je ogen, duizelig?' opnieuw knikte ik. Ugh. Dit kon echt alleen mij overkomen.

Beck.

Ik stond toe te kijken en ik was zo bang dat er van alles mis zou zijn. Ik haalde een hand door mijn haar heen. "U kunt beter wachten in de wachtkamer. Ik kom straks bij u" zei ze. Ik zuchtte zachtjes en liep naar de woonkamer. Ik liep me zaken op een stoel en zuchtte diep. Verdomme, mompelde ik zachtjes.

Jade.

Ik slikte. Nu was ik alleen. Kut gevoel. Het was gewoon echt naar. Ze deed nog wat tests en keek even naar mijn arm. De andere dokter zei dat de baby in orde was, dus dat was tenminste iets. 'Hoelang denk je ongeveer dat je bewusteloos was?' vroeg de dokter. 'Een minuut? Misschien minder.' zei ik tegen haar. Ze knikte kort. 'Oke, waarschijnlijk heb je een hersenschudding, en ik denk dat het verstandig is dat we je even een nachtje hier houden met wekadvies, om te kijken of je niet een hersenbloeding hebt gekregen. Als alles goed is kun je eind van de dag morgen naar huis, waarna je veel rust moet nemen. Oké?' zei ze en ik knikte. Hersenschudding. Geweldig. 'Je arm is gekneusd en blauw, maar niks ernstigs.' zei ze. Ugh. Ik knikte, ik wou niet weer in huilen uitbarsten hier.

Beck.

Daar zat ik met mijn handen in mijn haren. Ik zuchtte diep. Verdomme, verdomme, verdomme. Kutzooi. Ik wachtte en wachtte. De vrouw kwam naar me toe en legde me uit wat er aan de hand was. Een hersenschudding was niet echt fijn ofzo. Gelukkig was er niks met de baby. Jade was naar een aparte kamer gebracht en ik mocht niet bij haar. Ik liep naar de kamer. Ik liep rustig naar binnen en zag Jade liggen. Ik beet op mijn lip en ging op de stoel naast haar bed zitten. Ik pakte haar hand vast en keek haar aan. Ze zag er onwijs moe en verdrietig uit. "Hee' zei ik zacht. "Gaat het een beetje?" vroeg ik rustig.

Jade.

Ik keek even op toen Beck naar binnenkwam lopen. 'Niet echt..' zei ik zacht tegen hem en kneep even zacht in zijn hand. Ik was tenminste blij dat hij hier was. Mijn hoofd bonkte, en ik voelde me gewoon echt niet goed. En dan moest ik ook nog is hier blijven de nacht.

Beck.

Ik zuchtte zachtjes. "Het wordt minder, eventjes volhouden" zei ik zacht. Ik keek haar aan. "Die vrouw vertelde me dat je een hersenschudding hebt. Dat zou wel heel erg klote voelen" zei ik. Ik wreef over de palm van haar han heen.