Orpg, Beck en Jade

Jade.

Ik was aan het trillen, verdomme. Ik keek even naar Beck die direct naast me was. 'Ik - ik weet niet..' zei ik zacht. Het boeide me vrij weinig hoe ik er aan toe was, ik maakte me direct zorgen over de baby. Ze was aan het trappen toen ik aan tafel zat. Waarom voelde ik haar nu niet meer?

Beck.

Ik keek haar bezorgd aan. Dat was niet goed. "Robbie help me met haar opstaan" zei ik. Robbie en ik hielpen Jade voorzichtig met opstaan. "Ga maar eventjes zitten" zei ik. Ik zette Jade neer op het bankje en keek haar aan.

Jade.

'Jade, het spijt me, het was ni-' begon Andre. 'Rot op.' zei ik fel tegen hem hoewel mijn ogen wat waterig werden. Ik haalde voorzichtig adem en legde een hand op mijn buik. Fuck. Ik was bang. Het deed geen pijn, mijn rug wel, maar mijn buik niet. Was dat een goed teken? Ik had geen flauw idee. Ik keek even recht in Beck's ogen.

Beck.

Ik negeerde Andre, Jade zorgde er al voor. Ik keek hoe ze haar hand op haar buik legde en me daarna aan keek. Fuck. Ik schoot naar haar toe. "Is er iets met de baby?" vroeg ik zacht. Ik legde mijn hand naast haar op haar buik en voelde. Ik voelde niks. Ik keek Jade aan. "Moeten we naar het ziekenhuis?" vroeg ik zacht aan haar.

Jade.

Ik raakte ondertussen lichtelijk in paniek. Godverdomme, dit kon ook echt alleen mij weer overkomen. 'Ik weet het niet..' zei ik zacht. Als er iets met haar was.. 'Ik denk het..' zei ik zacht. Ik kon beter het zekere voor het onzekere nemen en naar het ziekenhuis gaan. Want op dit moment zag ik de ergste dingen in mijn hoofd voorbij flitsen.

Beck.

Ik probeerde zo rustig mogelijk over te komen, terwijl ik helemaal streste. "Kan je lopen denk je?" vroeg ik. Ik stond op en hielp Jade opstaan. Ik keek Cat aan. "We gaan naar het ziekenhuis, voor de zekerheid. Ik bel je oke?" zei ik. Cat had tranen in haar ogen maar knikte. Ik keek Jade aan en begon met haar weg te lopen. "Als het niet gaat til ik je" zei ik.

Jade.

Ik knikte, lopen ging nog wel redelijk. We kwamen aan bij Beck's auto en ik stapte voorzichtig in, ik haalde even diep adem en maakte mijn gordel vast, terwijl ik nogsteeds een hand tegen mijn buik aan had. Als ze gewoon een keer trapte, was ik al blij. Maar er was niks, en ik was helemaal in paniek. Wat als ze dood was? Of dat haar hersenen beschadigd zijn of weet ik veel wat. Ik sloot mijn ogen even toen ik op het punt van in huilen uitbarsten stond.

Beck.

Ik stapte in en begon te rijden naar het ziekenhuis. Ik keek even snel naar Jade en zag dat ze het moeilijk had. Ik legde mijn hand op haar knie. "Je bent bij me, je hoeft je niet groot te houden Jade" zei ik zacht tegen haar. Ik keek naar de weg, mijn hand bleef op haar knie liggen. Als er iets met de baby was ging Andre hier nog lang spijt van krijgen.

Jade.

Ik voelde een traan over mijn wang lopen. Kon er ooit een keer iets goeds gaan in mijn leven? Letterlijk alles was shit en nu dit.. We kwamen aan bij het ziekenhuis en ik haalde diep adem, veegde mijn tranen weg om niet als een hysterisch mens te lijken en stapte voorzichtig uit. We gingen naar binnen en legde bij de balie uit wat er gebeurd was. Gelukkig was mijn verloskundige beschikbaar en konden we direct door. Ik was bang, en ik durfde totaal niet, want ik wist dat als ik nu slecht nieuws ging horen, ik brak. 'Hallo, Jade. Ga maar liggen, dan zullen we direct even kijken.' zei hij en ik knikte, ging voorzichtig liggen en trok mijn shirt omhoog. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij. Ik keek even kort naar Beck. 'Ik struikelde.' zei ik zacht. Ik kon moeilijk vertellen dat een idioot me geduwd had.

Beck.

Ik ging naast Jade op een stoel zitten en keek hoe de dokter gel op haar buik smeerde en met het apparaatje over haar buik heen ging. Op het beeld kwam al snel de baby in beeld. Ik pakte Jade's hand vast. Ik was bang voor het slechte nieuws. Jade zou zo verdrietig zijn als er iets mis was gegaan.

Jade.

Ik keek even naar Beck en onze handen. Ik keek naar het scherm en zag de baby. Waarom zei die verdomme dokter nou niks? Dat was slecht nieuws. Ik wist het zeker. Hij was nu aan het bedenken hoe hij moest vertellen dat de baby dood was. Ik kreeg het benauwd. 'Ziet er goed uit, ik zie geen beschadigingen, alles zit er nog aan en waar het hoort te zitten. Hartje klopt en de baby heeft geen stress.' zei hij en ik keek hem even aan, ze was gezond? Ze leefde? 'Waarom voel ik haar dan niet schoppen?' vroeg ik. 'Waarschijnlijk omdat ze gewoon slaapt, waarschijnlijk voel je haar over een uurtje of twee wel weer, ze is kerngezond.' zei hij en glimlachte klein terwijl hij mijn buik schoonmaakte. Ik haalde opgelucht adem en voelde een last van me afvallen, ik keek naar Beck.

Beck.

Ik keek Jade aan en haalde opgelucht adem. Gelukkig was er niks. Gelukkig. Ik gaf een kneepje in haar hand. "Alles komt altijd goed bij ons" zei ik. Jade's shirt kon weer naar beneden. We stonden op. Ik gaf de dokter. "Bedankt" zei ik rustig.

Jade.

Ik zuchtte diep toen we weer naar buiten liepen. Ik voelde me al wat beter nu ik wist dat in ieder geval de baby gezond was, en waarschijnlijk had ik alleen wat spierpijn morgen, maar dat zou ik nog wel overleven. Ik stapte weer in Beck's auto. Ik was zo opgelucht, pff.

Beck.

We stapte in de auto. "Ik denk dat het maar beter is om thuis te blijven de rest van de dag" zei ik. Ik startte de auto en reed rustig richting Jade's huis.

Jade.

Ik knikte kort. 'Ja, prima. Anders moet ik Andre's kutkop weer zien.' zei ik en leunde met mijn hoofd tegen het raam aan. Ik wist dat Andre het niet zo bedoelde, maar een normaal mens denkt na, en wat hij zei kon ook gewoon niet.

Beck.

Ik knikte. Ik dacht een beetje na. Over sommige dingen had Andre gelijk. Hij vond dat ik een slechte vader zou zijn en hey dat was ik al. Ik had Jade in de steek gelaten en ik wilde ons kind niet eens. Ik zou vast een slechte vader zijn. Ik had geen idee hoe je kinderen moest opvoeden. Ik zuchtte zacht.

Jade.

Ik keek even naar Beck. 'Waar denk je aan?' vroeg ik zacht aan hem. Ik was blij weer even met hem alleen te zijn, ik mistte die momenten. Ik frunnikte eventjes aan mijn mouw om mezelf bezig te houden.

Beck.

Ik haalde mijn schouders op. "Niks" zei ik rustig. Alsof Jade gek was eigenlijk. "Beetje aan wat Andre zei vorige keer" zei ik zacht. Ik beet op mijn lip en bleef vooruit kijken.

Jade.

Ik keek hem weer even aan. Ik zuchtte. 'Je luistert toch niet naar wat hij zei? Er is niks van waar, namelijk.' zei ik tegen hem. 'Andre is gewoon.. Andre.' zei ik en liet mijn mouw weer los.

Beck.

Ik schudde mijn hoofd. "Andre sprak de waarheid" zei ik. Ik slikte en sloeg af. We waren al dichtbij Jade's huis.

Jade.

Ik keek hem nog aan en slikte. 'Niet. Dat moet je niet denken. Echt niet. Je bent geen slechte vader en geen slechte vriend. Als je een slechte vader was, had je me vandaag alleen naar het ziekenhuis laten gaan, maar je ging mee. Of alleen naar de echo vorige week, maar je ging mee.' zei ik tegen hem.

Beck.

Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet Jade. De baby is er nog niet. Ik weet niks van kinderen. Ik kan niet omgaan met ze" zei ik onzeker. Ik parkeerde de auto op de oprit bij Jade's huis.

Jade.

Ik maakte mijn gordel los. 'Ik wel dan? Je weet hoe ik met kinderen ben. Maar dit is anders, dit is ons kind. Ik denk dat alles wel een beetje vanzelf gaat.' zei ik tegen hem en glimlachte een beetje. 'En we hebben elkaar, right?' zei ik tegen hem.

Beck.

Ik keek haar aan en knikte. Ze was lief. "Ja het komt wel goed" zei ik zacht. Ik grijnsde klein. Ik vond het spannend en eng, maar het ging gewoon goed komen. Ik was zo geschrokken toen ze viel en ik dacht dat er iets met de baby was. Ik keek haar aan.

Jade.

Ik grijnsde klein terug en keek hem aan. 'Blijf je nog even? Ik wil liever niet alleen zijn nu.' zei ik. Anders zat ik daar de hele tijd zenuwachtig op m'n kamer te wachten tot ik haar weer voelde, iets beters had ik toch niet te doen.