orpg beck & jade

Jade.

Ik rolde met mijn ogen. "Dat is je goed opgevallen. Dat zou je weten als je je telefoon had opgenomen nadat ik 10 keer had gebeld, fuck." Zei ik. Ik beet op mijn lip. Ik wou hem hier niet hebben, niet nu. "Maar wees gerust, ik red me prima. Ga alsjeblieft weer weg naar waar je dan ook gezeten hebt." Riep ik kwaad.

Beck.

Ik wist niet wat ik moest doen. "Ik kon niet anders Jade" riep ik. "Ik moest wel weg, mijn vader dreigde met van alles" zei ik. Ik haalde gefrustreerd een hand door mijn haar heen. "Fuck Jade. Ik wilde je helemaal niet verlaten" zei ik.

Jade.

"Je was ineens weg!" Riep ik. "Ik kwam naar je toe en je was er niet meer, je was van de aardbodem verdwenen. Ik heb overal gezocht, fuck, ik ben zelfs naar je broer op zoek gegaan!" Zei ik. "Je liet niks van je horen. Had gebeld of van mijn part een app gestuurd! Je liet me stikken." Zei ik. Oh man, ik hoorde mijn eigen stem al breken.

Beck.

Fuck. "Het spijt me zo erg Jade. Misschien had ik wel iets kunnen doen, maar als ik niet deed wat mijn vader wilde zou hij achter jou aan gaan" zei ik. Ik beet hard op mijn lip. "Ik had je moeten bellen, maar dan zou je me misschien komen halen en je weet wat mijn vader doet" zei ik. Verdomme

Jade.

"Sorry gaat niks goedmaken, Beck. Ik was een wrak toen je wegging. Ik vertrouwde je, en je liet me alleen. En toen kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik doe dit al 5 maanden alleen. Ik had liever het risico gehad dat je vader me wat zou aandoen dan dat ik dit in mijn eentje moest doen." Zei ik tegen hem. Ik ging zo echt huilen.

Beck.

Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Straks had hij je verkracht of mishandeld. Weet ik veel. Hij zal iemand vermoorden als hij niet krijgt wat hij wil. Je denkt toch niet dat ik dan hier zou blijven en het risico nemen dat er iets gebeurd? Dat zou dom zijn" zei ik tegen haar. "Maar nu ben ik toch terug? Je hoeft toch niet alles alleen meer te doen? Als ik had geweten dat je zwanger was dan had ik iets geprobeerd" zei ik.

Jade.

"Nee, Beck, ik heb je hulp niet nodig! Iedereen helpt me, en je hebt me genoeg pijn gedaan. Ik wil je niet in mijn buurt hebben, of in de buurt van mijn kind!" Riep ik tegen hem en liep langs hem verder het plein op. Ik had hoofdpijn, ik kon niet geloven dat hij echt terug was.

Beck.

"Jade!" Riep ik naar haar. Ik rende haar achterna en ging voor haar staan. "Luister alsjeblieft naar wat ik zeg en probeer het te begrijpen. Ik ben echt niet voor mijn plezier weggegaan, het was vreselijk. En het spijt me vreselijk en het doet zeer om je zo overstuur te zien. Ik wist dat je boos zou zijn, maar kom op. Begrijp dat ik dit voor jou bed gedaan, omdat ik fucking veel van je hou" riep ik allemaal snel achter elkaar.

Jade.

Ik wou mijn haren uit mijn hoofd trekken. "Ik hield van je!" riep ik terug. "Ik hield van je, en je liet me alleen. De afgelopen vijf maanden waren een hel. Wil je weten wat je allemaal gemist hebt? Je hebt gemist dat Tori naar me huis moest komen om me uit bed te halen omdat ik weigerde eruit te komen omdat ik niet kon snappen dat je me verlaten had.. Je hebt gemist hoe André me bijna moest gijzelen om naar de fucking dokter te gaan omdat ik bang was dat ik het kind aan het verpesten was, net zoals ik alles had verpest. Je hebt gemist hoe Cat huilend voor me deur stond omdat ik gemener ben dan ze gewend is. En dat is allemaal jóu schuld. Ik heb net mijn leven weer een beetje op de rit, en dan besluit jij doodleuk terug te komen en denken dat we nu een happy family kunnen zijn? Nee, Beck." riep ik woedend. Het werd me allemaal teveel en ik voelde tranen in mijn ooghoek branden.

Beck.

Ik luisterde en ik werd alleen maar zo boos op mezelf. Wat i haar allemaal had aangedaan. Ik schudde mijn hoofd. Teleurgesteld in mezelf. Tranen sprongen in mijn ogen. Ik voelde me vreselijk. "Sorry, ik maakte de vekeerde keuze dan. Ik dacht dat het beter was juist voor je. Ik dacht dat je er snel overheen kon komen, omdat ik toch geen perfecte vriend ben" zei ik. Ik kneep hard in mijn handen. "Ik hou van je, het was niet de bedoeling" zei ik met een zachtere stem. Ik vond het vreselijk dat ze zich zo heeft gevoeld. Dat ze uit bed moet worden getrokken, omdat ze niks wilde. Ik had er moeten zijn en dan mijn vader weg moeten houden.

Jade.

"Gelukkig ben je mijn vriend niet meer." zei ik en hoorde de bel gaan. "Ik heb les." zei ik en liep gauw langs hem de school weer in, direct naar het lokaal. Tranen weg, diep ademen, en zitten. Tori kwam naast me zitten. "Is hij echt terug?" vroeg ze. Ik keek hem aan. "Bemoei je met je eigen zaken, Vega." zei ik en staarde afwezig vooruit. Ik liet mijn hand voorzichtig over mijn buik glijden. De baby was aan het bewegen, alsof het doorhad dat Beck hier was. Ik hoopte dat Beck in een andere klas was gezet, of van school was getrapt, ik kon zijn gezicht echt niet meer zien. André klopte voorzichtig op me schouder en ging achter me zitten, netzoals Cat. Ik beet op mijn lip. Ik had me dan wel buitengesloten van hun, maar ze hielden me altijd nog goed in de gaten. Ik was ze dankbaar ervoor, maar dat ging ik niet zeggen.

Beck.

En toen stond ik hier alleen. Jade was weg. Ze had het net dus onze relatie beëindigd. Ook al was het voor haar misschien 4 maanden geleden al klaar. Ik voelde dat er tranen over mijn wangen liepen. Ik was echt een wijf. Ik liep naar mijn auto. Ik ging echt niet naar school vandaag. Ik wilde niemand zien, alleen Jade en dat ging hem niet worden. Ondertussen ik reed huilde ik en rookte ik drie sigaretten achter elkaar. Het had geen ene zin. Ik wilde op dit moment alleen maar in mijn bed liggen en heel dronken worden

Jade.

De hele les staarde ik maar wat naar voren en maakte tekeningetjes in mijn schrift. Ik had totaal geen aandacht en zat met mijn gedachte de hele tijd bij Beck. Ik was zo boos, ik kon niet geloven dat hij serieus was teruggekomen. Na de les had ik me ziekgemeld en ben ik snel naar huis gegaan, ik trok het niet meer. Eenmaal thuis stortte ik in. Ik was op mijn kamer en begon met van alles te gooien, en zakte op de grond en voelde nu de tranen over mijn wangen lopen. Fuck, ik dacht dat ik mezelf weer aardig bij elkaar had geraapt. Niet dus.

Beck.

Ik kwam thuis aan. Ik liep naar binnen en smeet mijn deur te hard dicht, waardoor alles in de rv bewoog. Ik gooide mijn tas en jas op de grond en liep naar de kast. Ik pakte de eerste fles wiskey die ik zag en begon uit de fles te drinken. Het was smerig, vooral om 10 uur in de ochtend, maar het kon me niks schelen. Ik plofte neer op bed en nam een paar slokken. Ik leek op mijn fucking vader. Pa deed mijn moeder altijd pijn, dat had ik nu ook gedaan. Ik raakte Jade niet aan, maar alsof ging ze slecht door alle pijn die ik haar had aangedaan. Mijn pa was altijd dronken. Ik keek naar de fles in mijn hand. Alsof het iets uitmaakte? Ik was een Oliver en dat kon ik toch niet veranderen.

Jade.

Mijn moeder kwam naar boven. "Jade? Wat is er gebeurd?" vroeg ze en kwam naar me toe. Ik keek haar aan. Had je haar ook weer. Maar ik ging haar niet wegsturen, aangezien ze een van de weinige was die ik nog had. Ik vertelde haar dat Beck terug was. Ze haalde me voorzichtig van de grond af en liet me op bed zitten. "Shhh, Jade." zei ze. "Denk aan je ademhaling. Rustig ademen." zei ze. Ik was zo in de stress en overstuur, zelfs dat lukte me niet. Ik haatte alles, ik haatte Beck, ik haatte mezelf.

Beck.

Na een uur was de fles leeg en ik was ik hardstikke lam. Alles draaide en ik kon niet eens overeind komen. Gelukkig had ik geen plannen. Mijn mobiel trilde. Ik had een klein sprankje hoop dat Jade me appte. Ik keek op mijn mobiel en zag dat het Cat was. *ik haat je, je bent vreselijk voor Jadey en haar baby* ik gooide mijn mobiel weg op mijn bed. Wat moest ik hier nu weer van vinden? Ik had niks en niemand. Wat ging ik in godsnaam met m'n leven doen nu?

Jade.

Ik had enorme buikpijn en dat was een teken dat ik toch echt rustig aan moest doen nu. Mijn moeder maakte een kop thee voor me en ik ging op bed liggen en probeerde te focussen op mijn ademhaling, alles om maar niet aan Beck te denken. Ik liet mijn handen weer langs mijn buik glijden. Oh, hoe was ik toch in deze situatie verzeild geraakt? Ik sloot mijn ogen.

Beck.

Niet veel later kwam Dave binnen gestormt. "Waar de fucking hell was je?" Riep hij ook boos. Hij keek me aan en zag dat ik dronken was. Hij ging zitten. "Oke, wat is er gebeurd?" Vroeg hij. Ik vertelde hem alles. Over pa, Jade, de baby. Hij luisterde. Ondertussen had hij zelf een fles gepakte die we deelde. Uiteindelijk had ik alles verteld. "Ja, je hebt het verkloot" zei hij. Ik knikte. "Ja bedankt Dave" mompelde ik.

Jade.

Cat belde, maar ik nam maar niet op. Teveel aan mijn hoofd. Ik zat na te denken over de toekomst. Mijn moeder wou de logeerkamer omtoveren in de babykamer, en was al druk bezig met van alles inslaan. Ik vond het bullshit, ik was pas 5 maanden zwanger, het duurde nog 4 maanden tot de baby er was. Ik keek op tegen de bevalling, vooral nu ik er alleen voor stond.

Ts

Beck.

Het was een paar dagen later. Ik zat in de auto die ik voor Jade haar huis had geparkeerd. De auto van Jade stond er, die van haar ouders niet. Ik zat hier al 10 minuten. Ik twijfelde zomers om aan te bellen. Ik wilde haar zien, want ik had haar zo vreselijk gemist en Dave vertelde me dat ik niet meteen moest opgeven. Alleen ze was zo boos op me, ze ging nu ook niet luisteren. Ik probeerde niet te veel aan baby's te denken. Ik kon dat onderwerp echt niet aan. Toch besloot ik uit te stappen en aan te bellen. Ik wachtte geduldig af.

Jade.

Ik zat een beetje in de woonkamer op mijn laptop te googlen naar informatie over de zwangerschap, want mijn eetbuien werden echt erg en ik voelde me echt dik, het liefst droeg ik joggingbroeken en losse shirtjes altijd, zoals nu. Blijkbaar was dat normaal rond deze tijd. De deurbel ging. Ik zette mijn laptop op tafel en liep naar de deur toe, en deed hem open. Beck.

Beck.

Ik wachtte gespannen voor de deur. Ik voelde me een zombie. In de spiegel kijken durfde ik njet. Ik was elke avond tot nu toe dronken en ik slaapje weinig. Ik was ook niet meer naar school gegaan. Ik had daar geen zin in. Toen die open ging stond Jade voor me. Meteen weer de buik die ik zag. Ik slikte even en keek haar aan. "Hee" zei ik rustig. "Ik wilde even kijken hoe het ging en ik wilde eigenlijk met je praten" zei ik. Ik tikte zenuwachtig met mijn vingers tegen mijn been.

Jade.

Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en keek hem aan. "En waarom zou ik met jou willen praten?" vroeg ik aan hem. Deed hij dat expres? Telkens verschijnen net als ik het idee had dat het goed met me ging? Ik leunde tegen de deuropening aan.

Beck.

Ik beet op mijn lip en keek naar haar ogen. Zo blauw. "Omdat ik niet zo maar ga opgegeven" zei ik. Ik was zo nerveus. Kon ze het zien? "Ik wil graag dat je het begrijp. Ik wil geen ruzie" zei ik zacht.

Jade.

We keken elkaar recht in de ogen en dat was mijn eerste fout, zijn mooie ogen die ik ooit met mijn leven vertrouwde. Ik zuchtte. Godverdomme. Ik duwde de deur verder open. "Je hebt tien minuten." zei ik en liep weer naar de woonkamer en ging op de bank zitten. Ik was benieuwd wat hij nu allemaal weer gingen vertellen.