orpg beck & jade

Beck.

"Ja, als je maar niet als verpleegster gaat spelen" zei ik. Ik sloeg af om richting mijn rv te gaan. Ik probeerde zo veilig mogelijk te rijden, ookal deden mijn hersens niet echt meewerken. Ik voelde mijn ribben gloeien en de plekken in mijn gezicht waren dik aan het worden. we waren aangekomen bij mij thuis. Ik stapte uit en wachten drie seconde tot mijn zicht weer terug kwam. Ik liep rustig richting de deur en maakte die open. Ik liep naar de koelkast en pakte een ice pack uit de vriezer, die ik vervolgens meteen tegen mijn ribben drukte.

Jade.

Ik zuchtte diep en volgde Beck naar binnen, en ging op de bank zitten. Ik keek naar Beck, en beet op mijn lip. "Je had dat echt niet moeten doen - straks komen ze achter je aan ofzo, het zijn echt gekken." zei ik tegen hem.

Beck.

Ik schudde mijn hoofd terwijl ik naar Jade keek. "Ben je nou serieus boos op me dat ik hem bewusteloos heb geslagen? Hij zat met zijn vieze handen aan je. Nu konden we veilig weg. Straks had ie je 50 keer betast. Je kan me ook bedanken" zei ik met een boze stem. Ik was nog vol adrenaline, ik had het warm en mijn ademhaling was nog steeds snel. Ik probeerde me rustig te maken, ging alleen niet zo goed. Ik leunde tegen de koelkast aan en keek naar de grond.

Jade.

Ik schudde mijn hoofd. "Ik ben niet boos, ik ben bezorgd." zei ik vlug. Volgens mij had hij hartstikke veel pijn. "maar, bedankt. Echt." zei ik en keek hem even aan. "En ga alsjeblieft zitten." zei ik. Ik probeerde dan wel niet de verpleegster te spelen, maar ik maakte me wel echt zorgen om hem nu, want die gast had hem ook goed geraakt.

Beck.

Ik zuchtte diep en knikte. Ik liet me voorzichtig op de bank zakken en schopte met mijn voeten mijn schoenen uit. Ik kreunde zachtjes toen ik de icepack op mijn ribben verplaatsen. Jade zou eens moesten weten hoe vaak mijn vader me schopte tot mijn ribben gekneusd waren.

Jade.

Ik keek hoe Beck ging zitten. Verdomme, wat voelde ik me schuldig. Ik keek naar zijn gezicht, die nu al aardig dik aan het worden was. Ondanks dat zag hij er nog goed uit, knap, zelfs. Ik realiseerde me nu pas dat, ondanks dat we ondertussen al een tijdje vrienden waren, we elkaar eigenlijk nooit aanraakte. De enige keren dat we fysiek contact hadden was of ik gewond, of Beck dronken. Best wel vreemd. "Ik weet serieus niet hoe ik je moet bedanken, want een dankje klinkt zo lame, dit is echt al de tweede keer dat je me red." zei ik met een klein glimlachje.

Beck.

Ik keek opzij naar Jade en slikte even. Waarom bleef ze me bedanken? "Je hoeft me niet te bedanken. Dat verwacht ik ook niet. Het is goed zo" zei ik rustig. Ik keek terug naar de grond. We gingen al een tijd met elkaar om en nog kon ik me zo ongemakkelijk bij haar voelen.

Jade.

Dan niet, dacht ik maar bij mezelf. Ik probeerde ook alleen maar aardig te doen. Ik bleef naar hem kijken. Hij bleef zo mysterieus. Ondertussen was ik alweer iets gekalmeerd, het ging wel goedkomen. Ik bleef nog steeds naar hem kijken en daar was dat kutgevoel weer in mijn buik. Gewoon negeren. Of niet? Fuck it. Ik draaide voorzichtig zijn hoofd richting mij en kuste hem. Dit was wel echt het meest stomste wat ik ooit gedaan had, dacht ik nog bij mezelf.

Beck.

Op eens voelde ik Jade's warme en zachte vingers op mijn gezicht. Voor ik door had wat ze ging doen, drukte ze haar lippen op die van mij. Ik was in een keer verstijfd. Het was anders, het was niet zoals dronken meisjes in de bar me kuste. Het voelde zo anders, dat ik er eigenlijk ongemakkelijk en bang van werd. Ik kuste niet terug. Ik deed niks eigenlijk.

Jade.

Oke, ik had veel dingen verwacht als reactie, maar niet niks. Dit was raar. Ik trok mijn gezicht terug en probeerde ook maar iets van Beck's gezicht af te lezen. "Sorry - dat.. dat was stom." zei ik. Goed gedaan, Jade, nu had je hem weggejaagd. Dit was pas ongemakkelijk. Ik keek weg. Oke. Fijn. Dit was genant. Hoe kon ik nou zo stom zijn om te denken dat Beck me leuk vond?

Beck.

Ik keek naar Jade die zich nu ook heel ongemakkelijk voelde. Ik slikte en keek weg. Het was eventjes stil. Wat moest ik doen? Ze had me gekust? Wat betekende dit? Was dit een manier om bedankt te zeggen of bedoelde ze er echt iets mee? "Ik...uumh" begon ik. Ik haalde een hand door mijn haar. "Ik ben niet zo goed in dit soort dingen" mompelde ik zacht. Ik staarde naar mijn vingers.

Jade.

Ik beet op mijn lip. Lag het aan mij? Waarschijnlijk wel. Zoals al eerder was gezegd, iedereen was bang voor me, of vond me raar, of ik werd door iedereen misbruikt, het was altijd wel iets. Nouja, erger dan dit kon het niet worden, toch? Ik staarde wat vooruit. Ik haalde even diep adem. "Ik vind je leuk." zei ik zacht, en snel. Ik hoopte dat hij het niet eens hoorde of kon verstaan.

Beck.

Ik slikte toen ik Jade hoorde. Ik schudde mijn hoofd meteen. "Nee dat vind je niet. Je kent me niet Jade. Alleen maar omdat ik je een paar keer geholpen heb betekend niet dat je me leuk vind" vulde ik zelf in. Ik zuchtte zacht. Er waren wel eens meisjes die dit zeiden tegen me, maar die waren super dronken. Jade zag naast me nuchter op de bank. Fuck.

Jade.

Ik luisterde naar hem. Man, waarom voelde ik me alsof ik elk moment in huilen kon uitbarsten? "Nee, Beck. Ik vind je niet leuk alleen omdat je me geholpen hebt. Ik vind je leuk, en ik vind het doodeng." zei ik tegen hem zonder hem ook maar een seconde aan te kijken. Maar het was wel de waarheid, de laatste keer dat ik iemand leuk vond.. nou, dat was een ramp. En van Beck weet ik al helemaal niks.

Beck.

Ik hoorde wat ze zei en ik snapte het niet. "Ik snap je niet. Je weet niks van me. En waarom vind je het dood eng?" Zei ik allemaal door elkaar. Ik was echt in de war. Ik keek voor me uit. Ik kon Jade niet aan kijken.

Jade.

Dit frustreerde me allemaal zo erg, had ik hem nou maar nooit gekust, waarom was ik zo fucking stom. "De laatste keer dat ik verliefd was op iemand, was het Tony. En je weet hoe dat is gegaan." Zei ik zacht. "Beck.. Ik wil je beter leren kennen maar je laat het me niet toe. Ik vind je echt..echt leuk." zei ik zacht.

Beck.

Ik luisterde naar wat ze allemaal te vertellen had. Ik was daarna eventjes stil. "Ik weet niet zo goed wat je van me wilt horen. Ik..uuh... Fuck" zei ik zacht. "Ik kan niet over dit soort dingen praten" mompelde ik. Ik haatte mezelf echt.

Jade.

Ik slikte. Dus dat was het? Betekende dit dat hij niet hetzelfde voelde? "Zeg dan tenminste dat je mij niet leuk vind. Want anders blijf ik hoop hebben." zei ik en keek hem even aan. Dan maar dat horen, dat zal pijn genoeg doen. Waarom koos ik altijd voor de jongens die mij niet leuk vinden?

Beck.

Ik draaide naar haar toe en keek haar aan. Ik slikte. Ik wist niet wat ik van haar vond. Ik kende mijn eigen gevoelens niet eens. "Ik.. ik heb nog nooit een meisje leuk gevonden. Ik ben nog nooit... verliefd geweest" zei ik zacht. God, ik schaamde me dood. "Ik weet niet hoe ik zou weten dat ik je leuk zou vinden" zei ik zacht.

Jade.

Ik trok een wenkbrauw op. Dat was...tja. Hoe moest je dat aan hem uitleggen? "Oh." zei ik tegen hem. "Ik uh- ik weet niet hoe ik dat moet uitleggen." zei ik en keek weer weg naar mijn handen.

Beck.

Ik keek terug naar de grond. "Sorry. Ik heb nooit geleerd om over mijn gevoelens te praten" zei ik zacht. Het was niet zo dat ik Jade niet leuk vond. Ik vond haar lief, knap en zorgzaam en ik ben liever met Jade alleen dan met Cat of Tori en ik dacht ook wel vaak aan haar maar betekend dat meteen dat je verliefd ben op iemand?

Jade.

Ik keek hem aan. Wat was zijn verhaal toch? Hij leek wel een verwaarloosde puppy zo nu en dan. Ik knikte. "Als je naar me kijkt.." zei ik zacht. "Wat denk je dan?" vroeg ik. Erger dan dit kon het toch niet worden, dus dan kon ik net zo goed doorvragen.

Beck.

Ik keek op en keek Jade aan. Ik haalde mijn schouders op. "Je bent...mooi" zei ik zacht. "Dat je lief bent" voegde ik er aan toe. "God dit is zo ston" mompelde ik. Ik keek weg en slikte. Ik was even stil. "Soms voel ik me heel ongemakkelijk bij je en wil ik het liefst weg, maar heel vaak voel ik ook wel om me gemak" zei ik zacht

Jade.

Ik glimlachte klein, hij leek zowaar los te komen. Hij was al goed op weg. "Denk je wel is aan me?" vroeg ik. Dit was pas ongemakkelijk. Ik kon ook niet geloven dat ik nu echt deze conversatie met hem had.

Beck.

Ik bleef naar de grond kijken. Door al dit gelul over gevoel enzo, voelde ik mijn eigen pijn van het vechten al bijna niet meer. Langzaam knikte ik op haar vraag.