orpg beck & jade

Jade.

"Ik hou ook van jou." zei ik zacht. Ik keek even naar de buik en glimlachte. "Ik ben zenuwachtig voor de bevalling. Ik kijk er echt tegen op." zei ik tegen hem. Ik snapte niet dat vrouwen zeggen dat dat het mooiste is op de wereld, want uren lang in enorme pijn liggen is nou niet echt bepaald wat ik mooi zou noemen.

Beck.

Ik knikte. "Ja dat begrijp ik heel goed. Het gaat je lukken" zei ik zacht. "Dat weet ik zeker" zei ik. Ik kneep zacht in haar hand.

Jade.

Ik zuchtte zacht. "Ik hoop het." zei ik tegen hem. "Ik wil weer naar bed, als dat goed is." zei ik toen zacht. Het werd me nu allemaal een beetje teveel en het idee dat mijn vader nooit de babykamer af heeft kunnen zien.. Ik stond rustig op. "We maken dit morgen wel af ofzo." zei ik tegen hem en liep naar mijn eigen kamer om in mijn eigen bed te kruipen.

Beck.

Ik knikte. Wat ze vandaag allemaal gedaan had was al heel veel. "Ja tuurlijk" zei ik. "Ik kom wel even bij je liggen" zei ik. Ik legde de laatste kleertjes in de kast. Ik liep daarna naar de slaapkamer waar ik naast Jade in bed kroop.

Jade.

Ik keek even naar Beck die erbij kwam en glimlachte klein. Ik ging op mijn zij liggen, wat de laatste tijd de enige comfortable positie was, en legde mijn hoofd op zijn borst. Ik zuchtte tevreden. Ik sloot mijn ogen even. Wat een dag.

Beck.

Ik zuchtte tevreden toen ze haar hoofd op mijn borst legde. Ik liet mijn vingers langs haar rug glijden. Een jaar geleden kende ik Jade pas net. Ik had nooit gedacht dat zij mijn leven zou zo veranderen.

Jade.

Ik dacht een beetje na over van alles en nog wat. Ik was blij dat Beck en ik nu officieel weer samen waren. Ik hoopte ook dat dat zo bleef. Niet dat er weer wat gebeurde dar hij weg was. Ik hoopte dat de komende weken snel gingen.

Beck.

Ik wist door Jade's ademhaling dat ze niet aan het slapen was. "Nu alleen nog een naam" zei ik zachtjes. Ik had er nog steeds niet over nagedacht. Ik vond het wel best. Als Jade het mooi vond dan was ik blij.

Jade.

Ik zuchtte. "Ik ben er nogsteeds niet over uit." Zei ik. Het was echt moeilijk. Ik bedoel; het was wel voor altijd. Wat als ze later groot was en het echt een lelijke naam vond?

Beck.

Ondertussen wreef ik nog steeds over haar rug. "Straks is ze een maand oud en heeft ze nog geen geen" zei ik met een kleine lach.

Jade.

Ik grijnsde. "Wat vind je van Elizabeth? Je kunt het afkorten naar Liz.. ik vind het wel wat hebben" zei ik tegen hem en opende mijn ogen weer.

Beck.

Ik keek naar Jade en dacht eventjes na over de naam. Het klonk mooi. Een beetje een klassieke naam die heel stoer klonk als het afgekort was. Ik knikte. "Ja, ik vind het mooi" zei ik.

Jade.

Ik glimlachte klein. "Dan wordt het Elizabeth." Zei ik. Ik was er ook tevreden mee. Ik moest er ook niet te lang over nadenken.

Beck.

Ik knikte. "Elizabeth" zei ik zacht tegen mezelf. Ik legde mijn vrije hand op haar buik. Hoe vaker ik dit deed, hoe meer ik er aan wende. Elizabeth. Zou ze dan mijn achternaam krijgen of die van Jade? Tegenwoordig hoefde je je kind niet meer te noemen naar je vaders achternaam. Ik had mijn achternaam van mijn vader. Ik wist niet of ik wel wilde dat de baby de zelfde naam kreeg als mij en hem.

Jade.

Ik keek hoe Beck zijn hand erbij legde. Het was fijn dat hij steeds meer een band kreeg met de baby. Het gaf een geruststellend gevoel. Ik zuchtte zacht. Ik was nogsteeds nieuwsgierig hoe ze eruit zag, op wie ze leek.

Beck

Ik vond dat ik niet kon klagen of het niet mocht denken aangezien Jade de gene was die moest bevallen, maar ik was zo bang voor de bevalling ook en gewoon de eerste week erna. Ik was nooit echt in contact gekomen met baby's, misschien vond ik het helemaal niks.

TS
Jade

Ik stond in de keuken rustig wat ontbijt te maken. Ik was nu 40 weken zwanger en eigenlijk was het nu gewoon afwachten. De laatste tijd had ik voorweeën, maar die deden niet heel erg pijn. Het deed me herinneren aan hele erge kramp als je ongesteld was. De babykamer was helemaal af en het zag er zo mooi uit, ik was er echt blij mee. Ik was er nu eigenlijk ook wel een beetje klaar mee, het was zo vermoeiend, ik sliep slecht en ik was alleen maar nerveus voor die stomme bevalling. Ik nam rustig een hap van de boterham en voelde ineens een raar gevoel in mijn onderbuik. Fuck. Rustig blijven. "Beck!" riep ik.

Beck.

Ik zat in de huiskamer voor de tv een boterham te eten. Tussen mij en Kade ging het heel goed. Met Jade ging het ook wat beter. Ze zou al snel kunnen bevallen en dat maakte me zenuwachtig. Jade was in de keuken. Ineens riep ze mijn naam. Ik stond op en liep snel naar de keuken waar ze stond. Ze zag eruit alsof ze zijn had. "Wat is er?" Vroeg ik bezorgd.

Jade.

Ik legde een hand op mijn buik. "Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken." zei ik tegen hem. Het was niet veel, maar wel iets, maar direct was ik doodsbang. De baby kwam eraan. We hadden hier ons weken op voorbereid, maar alsnog. Ik was hier zo niet klaar voor.

Beck.

Ik keek naar de grond. Inderdaad nu zag ik dat het een beetje nat was. Shit. "Uummh...fuck" mompelde ik tegen mezelf. "Moeten we al naar het ziekenhuis of moet je gaan liggen?" Vroeg ik. Ik sloeg mijn arm om haar middel.

Jade.

"Ik denk ziekenhuis? Ik zit met die hoge bloeddruk. Ze willen me in de gaten houden." zei ik tegen hem. We waren echt twee sukkels die ons echt beter hadden moeten voorbereiden. Fuck. Ik was nu al echt bang voor die weeën, want ik wist heus wel dat die enorme pijn gingen doen.

Beck.

Ik knikte. "Oke, jij ga eventjes zitten en dan pak ik de tas voor de baby" zei ik. Ik liep voorzichtig met Jade naar een stoel waar ik ik haar in zetten. Ik rende snel de trap op om de tas te pakken. Daar zaten de belangrijke spullen in voor de baby en Jade voor in het ziekenhuis. Ik liep daarna terug naar Jade. We liepen samen naar de auto. "Voel je nu al iets?" Vroeg ik.

Jade.

Ik schudde mijn hoofd. "Nee, nog niet." zei ik tegen hem. Ik hoopte ook echt dat ik pas wat ging voelen als we veilig in het ziekenhuis waren, zodat ik in ieder geval zeker wist dat alles gewoon goed ging. We reden samen vlug naar het ziekenhuis toe.

Beck.

Ik knikte. Ik ging zitten en reed naar het ziekenhuis toe. Hopelijk ging alles gewoon makkelijk. Ik parkeerde de auto en liep naar Jade. De tas hing over mijn schouder terwijl ik Jade ondersteunde het het ziekenhuis naar binnen liepen. We melden ons bij de balie. We werden opgehaald en Jade werd in een rolstoel naar haar kamer gereden.

Jade.

Ik kreeg een eigen kamer en de zuster hielp me met zo'n lelijke ziekenhuis jurk aantrekken en bracht een infuus bij me in. De verloskundige kwam wat uitleg geven over hoe het nu verder ging. Het kon nog wel uren duren voordat de bevalling echt goed op gang kwam. De eerste weeen zouden erg onregelmatig beginnen, en dan om de 10 minuten, en na een tijdje sneller en langer. Het klonk allemaal veelste lang. Ik moest mezelf maar zo comfortabel mogelijk maken. Ik keek even naar Beck.