orpg beck & jade

Jade.

Ik vond dit drie keer niks. Elke aanraking van de vrouw gaf een rilling door mijn hele lichaam. Ze maakte foto's en verzorgde daarna de wonden op mijn rug. "Ik ga even aan je ribben voelen, dat kan even pijn doen." zei ze, en ik knikte. Voorzichtig voelde ze aan mijn ribben. "Au, fuck." zei ik en beet op mijn lip. Dat deed echt fucking zeer. "Ze zijn gekneusd." zei ze zacht. Joh, dat wist ik ook wel. Ze waren echt niet nog prima nadat die gast er twintig keer op gestampt had. Ze ging voorzichtig verder met fotograferen. Nu ik eindelijk weer een beetje in het licht zat kon ik zelf ook zien hoe erg ik er aan toe was,en het was best erg. "Moeilijke vraag, maar probeer het eerlijk te antwoorden." zei ze. Ik kon al bijna raden wat ze ging vragen. "Ben je seksueel misbruikt?" vroeg ze. "Dan kan ik daar rekening mee houden." zei ze. Voorzichtig trok ik mijn hand weg bij die van Beck en knikte naar de vrouw, terwijl ik was afwezig naar de grond staarde.

Beck.

Ik luisterde naar de vraag van de verpleegster. Ik schudde mijn hoofd. Ik had hier nog niet bij stil gestaan. Vorige keer probeerde hij het ook bij haar. Ik keek Jade aan. Toen ze eenmaal knikte storte ik helemaal in voor mijn gevoel. Weer werd ik zo kwaad. Mijn hartslag ging meteen zo snel. "Wat heeft hij gedaan? Hoe vaak?" Vroeg ik. Hoe veel pijn had hij haar wel niet aangedaan? Hij had haar helemaal kapot gemaakt. Fysiek en mentaal. Tranen stonden weer in mijn ogen. Ik wilde er niet over nadenken hoe vader en zoon met de zelfde meid naar bed gingen.

Jade.

Ik durfde Beck niet eens aan te kijken. Ik voelde me gewoon vies. Ik voelde die tranen weer komen. God, hield het dan nooit op? "Een paar keer." zei ik zacht. Ik voelde me zo ongelofelijk zwak. Als ik gewoon beter mijn best had gedaan terug te vechten was het vast niet eens gebeurd. Ondertussen ging de verpleegster verder met mijn wonen en staarde ik nogsteeds vooruit.

Beck

Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde het echt niet geloven. Zo getikt was die man. Had ik dingen anders moeten doen? Was het allemaal ander gelopen als ik meer had gezocht? Was het slim om Jade alleen weg te laten gaan? Het was daarvoor allemaal te laat. Dit was nu gebeurd en het ging niet meer veranderen. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik ging maar gewoon naast haar zitten en ik hield haar hand weer vast.

Jade.

Niet veel later zat ik met de politie te praten. Beck mocht erbij blijven, want ik was gewoon echt doodsbang zonder hem. Ik moest ze alles tot in details vertellen. Dus dat deed ik. Ik had liever dat ik het nu vertelde met Beck erbij, dan twee keer. Ik vertelde ze alles, dat ik in de stad was, en toen wakker werd in de kelder. Hoe hij me bedreigde en me mishandelde en alles, hoe hij me wou vermoorden en hoe ik zijn mobiel te pakken had gekregen. Ik voelde me echt fucking kut. "Ik wil naar huis." zei ik zacht. Ik wou naar Liz. Ik had haar zo ontzettend gemist.

Beck.

Ik luisterde naar wat Jade te vertellen had. Ze vertelde dat er allemaal gebeurd was. Het klonk vreselijk en pijnlijk. Ik had het gevoel alsof ik elk moment kon overgeven. De politie man schudde zijn hoofd. "Het lijkt ons het best dat je een nachtje in het ziekenhuis blijft" zei hij. Ik vond dat ook het beste. Daar werd ze in de gaten gehouden. De man keek mij nu aan. "Ik heb net met je broer gesproken. Hij vertelde kort wat er gebeurd is. Hij vertelde dat dat je vader was?" vroeg hij. Ik knikte. "We moeten je meenemen naar het politie bureau voor verhoor. Je broer gaat ook mee. We willen precies weten wat er gebeurd is" zei hij. Ik knikte. Ik kon niks anders. Ik had toch echt iemand vermoord.

Jade.

Ik beet op mijn lip. Ik had ook geen energie om er tegen in te gaan. Ik wou gewoon naar huis, naar Liz en naar mijn moeder. En Beck moest met hun mee naar het bureau. Hij kwam toch niet vast te zitten hiervoor? Hij was alleen mij maar aan het redden. "Ga je mee, Jade?" vroeg de verpleegster. Ik knikte en keek even naar Beck, en gaf voorzichtig een kneepje in zijn hand. "Ik hou van je." zei ik zacht tegen hem voordat de verpleegster me meenam in de ambulance. Ik wou absoluut niet gaan liggen, dus mocht ik gewoon zitten van haar. "Kan mijn moeder gebeld worden?" vroeg ik zacht. Ik leek zelf wel een klein kind.

Beck

En toen was ze opeens weg. Ik liep mee met de politie mannen. We mochten in onze eigen auto's rijden. Ik was niet opeens meteen geareseerd. Bij de politie moesten Dave en ik apart van elkaar in een kamertje praten met een rechercheur. Ik vertelde gewoon precies wat er was gebeurd en wat ik had gedaan.

Jade.

In het ziekenhuis kreeg ik direct een eigen kamer, schone kleding en pijnmedicatie. Ook deden ze nog wat onderzoeken. Ik had zo'n hekel aan het ziekenhuis en ik vond het echt kut dat Beck er nu niet bij was. We waren pas net weer samen en nu waren we alweer gescheiden. Na een uur ging de deur open en stormde mijn moeder bijna binnen om me vervolgens om de hals te vliegen. "Oh, Jade." zei ze. Ik negeerde de pijn en omhelsde haar terug. Ik had het echt even nodig. En ze had Liz mee in de maxi cosi. Tranen sprongen alweer in mijn ogen toen mijn moeder haar optilde en aan me gaf. "Hee, Liz." zei ik zacht en drukte haar zachtjes tegen me aan. Fuck, wat had ik haar gemist. "Mama is er weer.." zei ik zacht. Mijn moeder was ook helemaal aan het huilen.

Beck.

Het duurde een tijdje. De gesprekken enzo. Ik wilde dat het zo snel mogelijk kon. Ik wilde naar Jade. Ik hoopte voor haar dat ze Liz al had gezien, dat zou haar vast wel iets beter laten voelen. Na een tijdje kreeg ik te horen dat ik mocht gaan. Alles wees erop dat mijn vader slechte dingen had gedaan en ik alleen mezelf en mijn familie verdedigde. Ze vonden niet dat ik een gevaar was voor andere mensen.

Jade.

Nu Liz bij me was kalmeerde ik een beetje. Mijn moeder vroeg of ik wou vertellen wat er gebeurd was, maar dat wou ik niet. "Ik heb het al aan de politie en Beck verteld." zei ik. Ik wou er niet nog is over praten, dan moet ik weer terug naar die vreselijke gedachten. Ik staarde even naar Liz. Ze was nog zo onschuldig. Pff. De arts kwam nog even langs. "We hebben je ook ingeschreven bij een therapeut, gespecialiseerd in posttraumatische stressstoornis." zei hij. "Dit doen wij standaard bij ontvoeringen." zei hij. "Ik heb geen therapeut nodig, ik ben niet gek." zei ik tegen hem. Mijn moeder schudde haar hoofd. "Jade - misschien is dat wel beter voor je. Je hebt heel veel meegemaakt de afgelopen week." zei ze. "Doe het voor jezelf, en Liz. Ze heeft je nodig." zei ze. Ik beet op mijn lip. "Wanneer mag ik naar huis?" vroeg ik. "Morgen. Maar we raden je aan om niet alleen te zijn te komende tijd, sowieso omdat je nu zoveel pijn hebt zal je ook wel overal hulp bij nodig hebben." Zei hij. Fijn, dus dan moesten Beck of mijn moeder me in bad gaan zetten ofzo. Daar verlangde ik trouwens wel echt naar, want ik voelde me zo ongelofelijk ranzig.

Beck.

Dave en liepen weer naar buiten. Ik was opgelucht dat ze me niet wilde arresteren. Ze begrepen gelukkig dat mijn vader gestrood was. Dave en ik reden allebei naar het ziekenhuis. Dave zei dat hij nog even wilde zien hoe het nu met Jade ging. Bij het ziekenhuis liepen we samen naar de balie toe. We werden verteld waar Jade nu lag. Na even zoeken stonden we voor haar deur. Ik ademde diep in en liep naar binnen. Ik schrok nog steeds elke keer als ik haar zag. Haar moeder zat naast haar op een stoel en Liz lag in haar armen. "Hee" zei ik zacht. Ik liep naar haar toe. Ik drukte een kus op haar voorhoofd en keek naar Liz. "Ze heeft je heel erg gemist" zei ik.

Jade.

Ik schrok een beetje toen de deur openging, maar liet het niet merken. Ik was zo bang dat die vader weer elk moment naar binnen kon lopen. Gelukkig waren het Beck en Dave maar. "Hee." zei ik zacht. "Ik haar ook." zei ik en liet mijn vingers even door haar haartjes glijden. Nog steeds had ik me niet echt beseft dat het over was en ik vrij was. Het leek net alsof ik een goede droom had gehad en zo weer wakker zou worden in de kelder. Ik keek weer even naar Beck. God, en hem had ik al helemaal gemist. Ik was uitgeput, maar ik wou absoluut niet gaan liggen. Daar kreeg ik alleen maar nare flashbacks van.

Beck.

Ik keek even op naar Jade's moeder. Zou Jade alles al verteld hebben? Ik kon het niet van haar gezicht af lezen. Stel ze wist dat ik m'n vader had gedood. Ze zou me nooit meer in huis willen hebben denk. Ik ging zitten op de stoel. Dave stond er een beetje ongemakkelijk bij. "Ik denk dat ik ook weer ga. Ik wilde eventjes zien of je goed was aangekomen" zei hij tegen Jade. Hij kiep naar Jade toe. Hij friemelde aan Liz haar vingertjes. Hij legde daarna zijn hand op haar schouder. "Genees maar weer snel en sterkte" zei hij rustig

Jade.

Ik knikte. "Bedankt Dave, voor alles." zei ik tegen hem en hij knikte. "Tuurlijk. Je bent familie." zei hij en glimlachte klein. Hij nam afscheid van Beck en vertrok. Ik staarde even wat afwezig naar Liz toen Dave vertrokken was. Beck had zijn eigen vader vermoord. Dat was ook best fucked up. Ik durfde er nu niet over te beginnen, het liefst dacht ik gewoon helemaal niet aan die man.

Beck

Ik keek hoe Dave weg ging. Het was eventjes stil. Ik keek naar Liz. "Ze huilde zo veel. Ze snapte er helemaal niks van dat je weg was" zei ik. Ik wreef met mijn vinger zacht over Liz haar haartjes heen.

Jade.

"Begrijpelijk." zei ik zacht. Ik was zo opgelucht dat ik weer terug was. Mijn moeder stond rustig op. "Heb je honger Jade? Heb je wel iets gegeten toen je...weg was?" vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd zacht. "Ik wil wel wat eten." zei ik. Ik leefde al een week met die enorme honger, maar ik was ook misselijk tegelijk. "Ik haal wel wat eten en drinken voor je." zei ze en drukte een kus op mijn voorhoofd voor ze wegging, waardoor Beck en ik alleen waren. Het voelde zo ongemakkelijk.

Beck.

Great, hij hongerde haar dus ook gewoon uit. Jade's moeder liep de kamer uit. Ik keek hoe Jade gespannen recht op zat. "Is het niet fijner als je een beetje kan liggen? Doen we de dekens over je heen. Misschien moet je na het eten maar slapen. Je hebt zeker niet veel geslapen?" Vroeg ik achter elkaar. Ik wilde het beste voor haar.

Jade.

Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil niet liggen." zei ik zacht tegen hem. Ik wou niet liggen en ik wou al helemaal niks over me heen. Ik frunnikte wat aan mijn gebroken nagels. "Hoe is het met jou?" vroeg ik om het onderwerp te ontwijken. Tenslotte had hij net iemand vermoord, dat was ook niet zomaar iets.

Beck.

"Oke" zei ik zacht. Ze reageerde er verder niet veel op. Misschien kon de dokter haar wel een soort slaapmiddel geven straks, misschien zou ze dan kunnen slapen en misschien zonder nachtmerries. Die gingen er komen natuurlijk. Ik keek even op naar Jade en haalde mijn schouders op. "Ik weet niet hoe ik me voel" zei ik zacht.

Jade.

Ik beet op mijn lip en speelde voorzichtig met het handje van Liz zodat ik oogcontact met Beck kon vermijden. Ik kon hem gewoon echt niet recht in de ogen aankijken. "Wat zei de politie?" vroeg ik toen.

Beck.

Ik keek als Jade maar naar Liz. Het voelde ongemakkelijk, maar het was ook ongemakkelijk natuurlijk. "We hadden veel gesprekken. Ze wilde precies weten wat er gebeurd was. Ze zagen in dat mijn pa gek was en dat het verdediging was. Ze vinden me niet gevaarlijk, dus ze pakken me niet op" legde ik rustig uit.

Jade.

Ik knikte. "Gelukkig maar." zei ik tegen hem. "Ik moet in therapie van het ziekenhuis." zei ik. Ik vond het nergens op slaan, ik kreeg toch ook geen therapie toen ik was neergeschoten? En daar heb ik ook slapeloze nachten van gehad. Ik beet op mijn lip. Fuck, ademen deed zo'n pijn.

Beck.

Ik zag aan haar houding dat ze echt geen zin in therapie had. Ik keek Jade aan. "Ik denk dat het goed is. Misschien is het niks en werkt het niet, maar probeer het maar gewoon. Misschien kun je bij een therapeut beter je gevoel kwijt en durf je alles te zeggen waar je mee zit" zei ik.

Jade.

Ik haalde mijn schouders op. Mijn moeder kwam weer terug met een dienblad en zette die op tafel. "Kijk is, Jade. Niet te snel eten, hoor." zei ze. Ik knikte en gaf Liz even aan haar. Ik begon maar met de yoghurt, dat kreeg ik tenminste weg. Het voelde goed om eindelijk weer wat te eten. Ik zuchtte diep.