orpg beck & jade

Jade.

"Je kon er ook niks aan doen. Ik ben in ieder geval blij dat het nu gewoon allemaal voorbij is." zei ik tegen hem. "Ik hoop gewoon dat nu alles goed gaat." zei ik. Met ons, met Liz. En dat ik binnenkort weer naar school kon en dat mijn ma dan op Liz paste. Ik wou gewoon door. Ik hoopte dat die therapie ging werken.

Beck.

"Ja dat hoop ik ook" zei ik. Ik wreef zacht over haar hand palm heen. "Hij kan je in ieder geval niks meer doen nu" zei ik. Het klonk een beetje raar. Je hoorde wel eens verhalen dat kinderen helemaal gek zijn en hun ouders vermoorden. Ik was toch best helder dacht ik.

Jade.

Ik knikte even. "Ja.." zei ik zacht. "Beck.. Weet je zeker dat jij oke bent? Ik bedoel.. Het is niet zomaar iets wat jij hebt gedaan." zei ik zacht. Ik wist zelf niet hoe ik me moest voelen daarbij, eerlijk gezegd. Hij had zijn vader vermoord en hij leek er totaal niet mee te zitten.

Beck.

Ik keek Jade aan. Ik wilde niet dat het over mij ging en wat ik had gedaan. Ik haalde kort mijn schouders op. "Ik weet het niet. Ik ben blij dat hij niks meer kan doen, maar... het is raar" zei ik zacht. "Ik was gewoon zo boos. Ik weet niet wat er gebeurde met me" zei ik. Ik keek weg naar de grond. Ik schaamde me. Iedereen die dit zou weten zou denken dat ik een psychopaat ben.

Jade.

Ik knikte kort. "Ik snap het." zei ik zacht. Ik hoopte niet dat hij nu in zo'n agressieve fase bleef hangen ofzo. "Maar het was wel je vader." zei ik zacht. Ja, zijn gestoorde vader die me een week lang mishandeld heeft. Ik beet op mijn lip.

Beck.

"Ja dat klopt, maar hij heeft zich nooit gedragen als hoe een vader moet zijn" zei ik. Ik keek weer terug naar onze handen. "Wat moet ik Liz later vertellen? Die gaat denken dat haar eigen vader een crimineel is" zei ik.

Jade.

Ik slikte even en dacht na. "Dat je haar moeder hebt gered." zei ik zacht. "Je moet niet jezelf de schuld geven, Beck. Het was hij of ik." zei ik zacht. Als Beck hem had laten leven bleef hij waarschijnlijk achter ons aankomen, en zelfs achter Liz als ze ouder was denk ik. Het was allemaal gewoon zo kut.

Beck.

Ik knikte. Hij kon ons ieder geval niks meer doen, dat was het positieve. Ik keek haar aan. "Ik hoop dat je niet anders naar me gaat kijken. Dat je niet denk dat ik gevaarlijk ben of zo" zei ik.

Jade.

Ik schudde mijn hoofd. "Nee, ik snap waarom je het gedaan hebt." zei ik zacht. Er werd op de deur geklopt en de arts kwam binnen. "Hallo Jade." zei hij en liep naar het bed toe. "Hoe is het?" vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. "Gaat wel. Nog veel pijn." zei ik zacht. "Je mag van ons naar huis en we geven je pijnstillers mee. We raden je aan erg rustig aan te doen en dat je bij veel dingen gewoon echt ondersteunt word." zei hij en ik knikte. "Prima." zei ik. "De therapeut zal binnenkort contact met je opnemen voor een afspraak." zei hij en opnieuw knikte ik. "Doe rustig aan." zei hij nog is voor hij de kamer verliet. Thank god, ik mocht weg.

Beck.

Ik kwam overeind toen de dokter binnen kwam lopen. Mooi, ze mocht naar huis. Ik stond op toen de dokter weg was. "Kom, we gaan naar huis. Naar Liz en je wilt vast douchen nu" zei ik.

Jade.

Ik knikte. Voorzichtig stond ik op. Staan was pijnlijk, maar ik zette me er maar gewoon doorheen. We gingen nog even de laatste papieren invullen en daarna gingen we naar huis toe. Thuis aangekomen zat mijn moeder al met Liz op mij te wachten. "Hee mam." zei ik en tilde Liz voorzichtig op en drukte een kus op haar wang. "Hee Liz." zei ik zacht. Ik was zo blij weer thuis te zijn.

Beck.

Na een tijd kwamen we thuis aan. Eindelijk. Weer thuis met Jade. Ik keek toe met een kleine grijns hoe Jade Liz vast hield. Liz was weer dol gelukkig.

Jade.

Ik ging met Liz op de bank zitten. Ik kon niet te lang staan, dat deed echt pijn. Liz was lekker actief en met haar vuistjes bezig en ik glimlachte klein. Alleen al naar haar kijken werkte ontspannend. Ze pakte mijn vinger van met haar handje, god, hier kon ik wel uren naar kijken.