orpg beck & jade

Beck.

Ik was opgelucht dat Jade begon met eten. Het was belangerijk dat ze snel zou aan sterken. Het zou nog wel lastig worden komende tijd. Hopelijk ging die therapie helpen.

Jade.

Ik at langzaam de yoghurt op en zuchtte. Ik was zo moe, maar wou absoluut niet liggen. Ik wist ook heus wel dat ik moeilijk altijd rechtop kon zitten. Ik zuchtte diep en nam wat te drinken.

Beck.

Nadat Jade wat had gegeten kwam een dokter binnen om te checken hoe het ging met Jade. "Denk je dat het gaat lukken om te slapen Jade? Of moeten we slaapmiddel geven?" Vroeg hij aan haar.

Jade.

Ik haalde mijn schouders op. "Spuit me dan maar plat." Zei ik. Anders kwam er toch niks van. "Heb je afgelopen week kunnen slapen?" Vroeg hij. "Ik denk maximaal twee uurtjes per dag." Zei ik. Ik dwong mezelf daar telkens wakker te blijven, want als ik sliep wist ik niet wat er gebeurde. Hij knikte. "Ik kom zo medicijnen brengen voor het slapen." Zei hij en ik knikte. "Dan gaan Liz en ik zo wel naar huis. Wat ga jij doen Beck? Blijf je hier?" Vroeg mijn moeder.

Beck.

Jade had goede nachtrust nodig, dat kreeg ze nu hopelijk ook. Ik keek naar Jade's moeder. "Wat Jade wilt, maar het lijkt me verstandig dat je niet alleen bent en dat ik blijf" zei ik. Ik keek Jade aan. Straks zou ze s nachts opeens wakker schieten en helemaal in paniek zijn, dan moest er iemand zijn die ze vertrouwde toch?

Jade.

Ik knikte. "Ik vind het best." Zei ik. Ik vond het ook wel prettig, dan was ik ook niet weer helemaal op mezelf aangewezen. Mijn moeder knikte en drukte een kus op mijn hoofd. "Is goed, ik zie je morgen." Zei ze en ik knikte. Ik gaf Liz nog even snel een kus. Ik vond het kut dat ze wegging, maar had liever dat ze in haar eigen wieg lag. De arts kwam langs met de medicijnen en ik zuchtte.

Beck.

Na Jade liep ik nog even naar Liz om haar ook gedag te zeggen. Ik ging weer zitten en keek naar de dokter. "Je mag hier blijven slapen. Er zijn extra dekens in dat kastje" zei hij. Ik knikte. Ondertussen spoot hij een extra vloeistof in een infuus wat in Jade haar hand zat. "Je kan beter gaan liggen, je kan zo al in slaap vallen" zei hij.

Jade.

Ik beet op mijn lip. Ik wou echt, echt niet liggen, maar veel keus had ik niet. Voorzichtig ging ik liggen en probeerde kalm te blijven. Hij had wel gelijk, ik voelde mezelf al wat wegzakken. Al mijn instincten zeiden dat ik wakker moest blijven, maar dat lukte toch niet. Binnen no time sliep ik al.

Beck.

Ik vroeg niks, maar ik zag aan haar dat ze dit lastig vond. Ze had zo veel dingen die nu voor haar traumatisch waren. Haar ogen gingen dicht. Hopelijk kon ze nu rusten. Ik legde de warme dekens over haar lichaam neer. Ik legde mijn hand op haar hoofd en friemelde tussen haar haren. God, wat had ik haar gemist. Ik drukte een kus op haar hand. "Welterusten" zei ik zacht. "Ik hou van je" fluisterde ik. Ik was zelf ook kapot. Ik sloot mijn ogen en probeerde te slapen. Zodra ik mijn ogen dicht deed zag ik mijn vader voor me. Dood en bloedend op de grond. Shit, dit ging een lange nacht worden.

Jade.

Toen ik de volgende morgen wakker werd voelde ik me al iets beter. Het was een droomloze slaap, en daar bedankte ik die medicijnen echt voor. Ik voelde me al iets beter, maar nogsteeds het liggen vond ik doodeng. Het deed me denken aan hoe hij me telkens op het matras smeet en er boven kwam. Vlug ging ik weer rechtop zitten. Even was ik bang dat Beck weg was, maar hij was er nog gewoon. Gelukkig. Nogsteeds deed mijn lichaam enorme pijn en ging dat vieze gevoel niet weg. Als ik vandaag naar huis mocht ging ik direct in bad.

Beck.

Ik was heel vaak wakker geworden. Ik droomde alleen maar. Ik had in mijn dromen mijn vader al wel op 10 verschillende manieren vermoord. Ik haatte mezelf. Ik vond dat ik gevaarlijk was. Zou Jade nu niet bang van me zijn? Wat ging ik Liz later vertellen? Ze zou echt niet trots op me zijn. Ik was vanaf 5 uur wakker en ik ging niet meer proberen om te slapen. Ik was tevreden toen ik zag dat Jade de hele nacht had geslapen. Dat was goed. Ik keek hoe ze langzaam wakker werd. Ze schrok echt wakker. "Hee, rustig maar" zei ik.

Jade.

Ik haalde een hand door mijn haar en probeerde weer rustig te ademen en te ontspannen. "Hee" zei ik en duwde de dekens wat van me af. Beck zag er nogsteeds niet echt uitgerust uit, die had natuurlijk niet goed geslapen. Ik snapte het wel. Het was ook niet niks.

Beck.

Jade ontspande weer rustig. Haar haren zaten helemaal in de war. Automatisch veegde ik wat plukjes weg uit haar gezicht. Ze had nog steeds een blauw oog en een dikke lip. "Hoe heb je geslapen?" Vroeg ik.

Jade.

Ik draaide vlug mijn gezicht weg toen hij eraan zat. Fuck. Hij kon me nauwelijks aanraken of ik begon al raar te doen. Maar ik voelde me zo kut. "Wel oke. Beter dan afgelopen week in ieder geval." Zei ik zacht. "Jij?" Vroeg ik.

Beck.

Ik trok mijn hand weg. Shit. Was dit al te veel voor haar? Ik beet hard op mijn lip. "Sorry" mompelde ik zacht. Ik keek even naar de grond. Ik haalde mijn schouders op. Ik had slecht geslapen, maar Jade was het slachtoffer. Ik moest niet zeuren.

Jade.

"Nee - het geeft niet." zei ik zacht terug. Ik moest gewoon echt wennen aan dat niemand me nu pijn ging doen. Dat was voorbij, ik was weer veilig. Maar dat vertrouwen was gewoon helemaal weg. Ik zuchtte diep en keek hem aan.

Beck.

Ik keek naar haar blauwe ogen. Ik wilde zo graag haar kunnen omhelzen en de hele dag knuffelen, maar dat ging het niet worden. Jade haar ribben waren nog steeds bont en blauw en Jade wilde het liefst niet aangeraakt worden. "Zijn er dingen waarvan je op dit moment weet wat je moeilijk vindt? Na wat er is gebeurd? Kan ik ergens rekening mee houden?" Vroeg ik.

Jade.

Ik haalde voorzichtig mijn schouders op. "Gewoon... Onverwachts aanraken.. Geschreeuw.. Ik durf niet te liggen." zei ik zacht en keek weer weg. Ik vond het moeilijk er over te praten, en wou het eigenlijk ook het liefst vermijden.

Beck.
Ik knikte. Ik ging niet doorvragen. Jade hoefde niet te vertellen waarom en hoe dingen gebeurd waren. "Hoe staat het met de pijn? Is het minder?" Vroeg ik hoopvol.

Jade.

"Wel iets minder, maar gewoon alles doet nog pijn. Vooral ademen." zei ik tegen hem. Ik was nogsteeds zo enorm moe. "Ik wil gewoon naar huis toe, alles is beter dan hier." zei ik tegen hem. Thuis was ik bij mijn eigen bed, en bij Liz. Dat was alles wat ik wou.

Beck.

Ik knikte. "Je zou straks wel mogen gaan denk ik. Dan kan je lekker in bed knuffelen met Liz de hele dag" zei ik. Ik pakte voorzichtig haar hand vast. Ik had de hele tijd de neiging om haar aan te raken. Ik had haar zo gemist.

Jade.

Ik knikte. "Ik hoop het." zei ik tegen hem en keek even naar onze handen en knikte. "Ik heb jou en Liz zo gemist" zei ik zacht en kneep zacht in zijn handen. Ik was zo ongelofelijk opgelucht dat ik weer bij hem was.

Beck.

Ik kneep zacht terug. "Ik jou ook heel erg. We hebben ons helemaal rot gezocht naar je" zei ik zacht. Ik staarde naar onze handen. "Ik dacht echt op een geve moment dat ik je nooit meer zou zien" zei ik.

Jade.

Ik beet op mijn lip. "Ik was zo bang dat hij me ging vermoorden." zei ik zacht en keek even van hem weg. "En - En ik had de hoop al opgegeven. En toen vond ik zijn mobiel." zei ik zacht. Misschien was het wel goed dat ik er over praatte.

Beck.

Ik luisterde naar haar. Ze zou zo bang geweest moeten zijn. Vreselijk. "Sorry Jade, dat ik je niet kon vinden. Ik ben blij dat je zijn mobiel vond" zei ik. Anders was het misschien heel anders afgelopen.